tag:blogger.com,1999:blog-5907329065548194492024-02-18T23:15:38.727-08:00MoniqueswensVia dit blog kun je mijn belevenissen volgen om een bewust alleenstaande mama te mogen worden. In 2007 mocht ik trotse mama worden van een mooi manneke, maar de wens voor een tweede kindje kwam al snel. Helaas verloopt deze vervulling niet zo als gehoopt. Via KID, overgestapt op IUI en daarna de overstap naar IVF/ICSI. De vraag is of mijn wens voor een tweede kindje, een zo gewild broertje of zusje voor Marijn, uit mag komen.Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.comBlogger66125tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-67494363946738580542012-08-11T13:30:00.001-07:002012-08-11T13:30:15.590-07:00Goede tijden, slechte tijden.....Bijna 5 maanden geleden heb ik hier voor het laatst geschreven. Shame on me! <br />
In die bijna 5 maanden heeft mijn leven niet stil gestaan, in tegendeel er is veel gebeurt, heel veel. Positieve dingen, maar ook minder positieve.<br />
<br />
Wat het beeindigen van mijn kinderwens en uitbreiding van mijn gezinnetje betreft heb ik een soort berusting gevonden. Natuurlijk is het verdriet er nog steeds, maar het staat niet op de voorgrond. Het beheerst niet mijn leven. Zo heb ik het babykamertje te koop staan op marktplaats en heb ik ook al wat babyspullen weggegeven. En dat voelt goed. De planning is om het kamertje boven, wat ooit een babykamer moest worden, om te turnen tot een speel annex werkkamer voor Marijn en mij. De verf is al in huis, nu het kamertje nog leeghalen ;-)<br />
In mei ben ik met Marijn een weekje naar Spanje geweest, Marijn zijn eerste buitenlandse vakantie en zijn eerste vliegreis. We waren een week op elkaar aan gewezen en dat heeft ons goed gedaan. De vakantie is dan ook voorbij gevlogen.<br />
In juni is Marijn al weer 5 geworden en wat voelt hij zich groot. Een week voor zijn vijfde verjaardag heeft hij de zijwieltjes van zijn fietsje vaarwel gezegt en elke avond crosst hij nu op zijn fietsje rond als we het hondje van de buurvrouw uitlaten. Ook is hij over naar groep 2 en wat is hij trots op zijn rapport.<br />
<br />
Zoals de titel al beschreef zijn het goede en slechte tijden. Helaas heb ik te maken gekregen met een vervelend voorval, waarbij er sprake was van agressie, mishandeling en bedreiging richting mij. Ik ga op mijn log niet verder in op wat er nu precies is gebeurt, maar het heeft veel impact op mij. Meer dan ik had gedacht en had verwacht. Dit maakt dat ik erg slecht in mijn vel zit en zelfs mijn vakantie een week heb uitgesteld, omdat ik bang ben dat ik zal gaan instorten als ik thuis kom te zitten. Ik heb contact met de praktijkondersteuner van mijn huisarts en zij heeft nu ingegrepen en mij verwezen naar een psycho-trauma team. Zij heeft hier druk achter gezet en volgende week zal ik er al een afspraak hebben. Ik hoop dat zij mij kunnen helpen, want zoals het nu gaat, gaat het niet meer.<br />
<br />
Met ondersteuning van een aantal lieve mensen toch de stap gezet om er een weekje uit te gaan met Marijn. De één stelt een vouwwagen ter beschikking en zorgt ervoor dat deze op wordt gezet, de ander zorgt ervoor dat Marijn en ik op de plaats van bestemming komen en weer een ander zorgt ervoor dat onze fietsen er komen. Hartverscheurend wat deze mensen voor mij doen. Daarnaast heb ik nog een aantal lieve mensen om mij heen, waar ik mijn verhaal kwijt kan en dat houdt mij op de been in deze zeer moeilijke tijd. <br />
<br />
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik ontzettend op zie tegen de komende tijd, want deze zal niet gemakkelijk worden, maar als ik het niet ga doen, dan zijn de gevolgen denk ik niet te overzien. Dus ik ga ervoor, want ik heb niet alleen de zorg voor mijzelf, maar ook voor mijn kleine mannetje. Hij is mijn alles, hij is mijn wereld, samen zijn we één!<br />
<br />
Liefs Monique<br />Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-13175787121497487552012-03-23T14:16:00.000-07:002012-03-23T14:16:04.074-07:00The week aftherWe zijn nu ruim een week na het eindgesprek en ik moet zeggen me goed te voelen. Ik heb het eindgesprek nodig gehad om eindelijk de weg in te kunnen slaan van het afsluiten van mijn grote wens. Ookal voel ik mij nu goed, weet ik dat er ook momenten zullen komen waarop ik mij wat minder ga voelen. Dat ik dan even minder goed zal kunnen omgaan met de weg die ik nu ben ingeslagen, maar dat is een deel van het proces. Dat merkte ik gisteren al, ik las op een forum het verhaal van iemand die zwanger is van haar allerlaatste IVF poging. Dan gaat er toch wel iets van jaloezie door mij heen van waarom zij wel en ik niet. Maar ook dat hoort bij het proces.<br />
<br />
Afgelopen dinsdag telefonisch contact gehad met de maatschappelijk werkster van het Rijnstate. Zij had een mail gehad van de gyn waar ik het eindgesprek mee heb gehad en hierin had de gyn neergezet dat ze er alle vertrouwen in had dat het wel met mij goed zou komen. De maatschappelijk werkster kon dit alleen maar beamen. Omdat zij op dit moment ook geen meerwaarde heeft hebben we besloten om het contact te beeindigen. Mocht ik toch weer behoefte krijgen aan contact kan ik bellen.<br />
<br />
Een paar weken geleden ben ik weer begonnen aan cranio sacrale therapie. Hier heb ik 3 jaar geleden veel baat bij gehad, aangezien alle spanningen en stress meteen een aanval doen op mijn nek en linkerschouder. De dag na mijn eindgesprek heb ik ook een behandeling gehad en hier heeft mijn lichaam erg heftig op gereageert. Ik heb de volgende dag mij ziek moeten melden, omdat mijn lichaam niet meer rustig te krijgen was. Een nieuwe behandeling van een uur heeft mijn lichaam weer tot rust kunnen krijgen. Gisteren had ik de volgende behandeling, maar door de fysiotherapeut is besloten deze voortijdig te beeindigen, aangezien mijn lichaam opnieuw heftig ging reageren. Hij wil volgende week eerst mijn casus voorleggen aan zijn collega's om een goede behandelingsplan op te kunnen stellen. Het is namelijk niet de bedoeling dat ik elke keer na een behandeling zoveel last er van over houd en mijn lichaam zo heftig regaeert dat ik mij ziek moet melden. Ik word volgende week door hem gebeld en ben benieuwd hoe het verder zal gaan, want ondanks de heftige reacties heb ik er wel veel baat bij.<br />
<br />
Dat ik positief in het leven sta en verder kan, blijkt ook wel uit het feit dat ik een vakantie heb geboekt voor Marijn en mij. Wij vliegen op 8 mei voor een weekje naar de Spaanse zon. Ik vond het behoorlijk eng om deze stap te nemen en alleen met hem naar het buitenland te gaan, maar heb het gedaan!! Marijn is helemaal hieperdepiep sinds hij weet dat we gaan vliegen en heeft het over niets anders meer. Worden nog lange weken voor hem tot we vertrekken :-).<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-22122713540924714552012-03-14T09:05:00.000-07:002012-03-14T09:05:32.178-07:00Het doek is gevallen....Vanmorgen mijn eindgesprek gehad in Arnhem en deze was erg emotioneel. Ik had heel bewust een afspraak gemaakt met gyneaecoloog Rozenburg, omdat zij mij het afgelopen jaar het meest heeft gezien en ook altijd erg betrokken is.<br />
Ik werd door haar uit de wachtkamer gehaald en lopende naar haar kamer sloeg ze haar arm om mijn schouder. Nou de tranen begonnen al meteen te lopen. Heb dit ook tegen haar gezegd en ze gaf aan dat het haar niets uit maakte, maar dat ze mij deze arm om de schouder wilde geven. Op haar kamer een heel emotioneel gesprek gehad en zij gaf aan dat ze zulke goede hoop had gehad en dat er geen aanwijzingen zijn waarom het niet mocht lukken bij mij. Elke keer zag het er zo goed uit en toch mocht het niet leiden tot een positief resultaat en dat vond ze heel erg voor mij.<br />
Ik heb haar ook gezegd dat ondanks ik verstandelijk weet dat het over en uit is, ik ook nog ergens de hoop heb dat ze me toch nog iets aan kunnen bieden. Dit begreep ze, maar ze gaf ook meteen aan dat ze niets meer aan te bieden heeft. Ja, wat er nog wel is dat ik een vierde IVF/ICSI poging onderga, maar deze zal dan geheel op mijn kosten zijn en of dit nu wel iets is wat ik moest gaan doen? Haar advies is om het niet te doen, maar dat ze mij niet kan tegenhouden als ik er wel voor zou gaan. Ik heb haar ook aangegeven dat ik de hoop en de wens nog steeds heb, maar niet meer zit te wachten op alle stress en spanning wat er ook bij komt kijken. Als ik nu zeker wist dat de vierde poging raak zou zijn, zou ik het meteen doen. Maar ik ga het dus niet doen.....<br />
<br />
Ze gaf aan dat ze me een ontzettend mooi mens vind, dat ik mijn zaken goed allemaal zelf voor elkaar heb gekregen wat werk en privé betreft, maar dat ik helaas het zwanger worden niet zelf kan bepalen en in de hand heb. Ze gaf aan dat ze er van overtuigd is dat ik dit verdriet wat ik nu heb en het rouwverwerkingsproces wat ik nu moet ondergaan, goed ga doorkomen. Hier ben ik gelukkig zelf ook van overtuigd, ik ben een vechter en ondanks dat mijn wens er altijd zal blijven, zal het op een gegeven moment wel een plekje krijgen. Maar het heeft tijd nodig.<br />
Vorige week heb ik nog een afspraak gehad bij de maatschappelijk werkster en heb ik bij ook aangegeven dat ik niet wist hoe het met mij zal gaan als ik het eindgesprek heb gehad. Stort ik dan in elkaar of zal het juist opluchting geven, omdat ik nu kan beginnen aan het rouwverwerkingsproces. Zij gaf aan niet te verwachten dat ik instort, volgens haar ben ik al de weg in geslagen om afscheid te nemen van mijn wens, maar staat er een hek op de weg die nog op slot zit en de arts is degene die deze open kan zetten door mijn traject af te sluiten. Ik heb dit ook vanmorgen aangegeven en de gyn heeft het hek open gezet voor mij....<br />
<br />
Bij het afscheid gaf de gyn aan dat ze mij graag een knuffel wilde geven als afscheid en dat ze hoopte dat mocht ik een keer in Arnhem zijn met Marijn dat ik dan even langs zou komen. Ze zou het daarnaast erg prettig vinden als ik af en toe iets van mij liet horen. Lopende uit haar kantoor kwam de IVF-verpleegkundige op mij aflopen om te vragen of ze nog iets voor mij kon betekenen. Ook van haar kreeg ik een knuffel. Even later gevolgd door een knuffel van de andere IVF-verpleegkundige. Mensen met gevoel en betrokkenheid.<br />
<br />
Na 7,5 jaar in het traject te hebben gezeten bij het Rijnstate, 21 oktober 2004 heb ik mijn intake gehad is het traject nu ten einde. De komende tijd zal in het teken staan van het goed voor mijzelf zorgen en goed naar mijzelf luisteren, in plaats maar de ander op de eerste plaats te zetten. Een nieuw leerproces is begonnen, oftewel een nieuw traject is gestart.<br />
<br />
In het winkeltje in het ziekenhuis kwam ik een ontzettend mooi beeldje tegen. Ik heb iets met beeldjes van moeders met kinderen en dit beeldje symboliseert voor mij het traject wat ik nu in ga voor de rest van mijn leven. Marijn en ik als eenheid , het gezin wat wij samen vormen!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJttPji1BPDtAdYinx7iUimCpLatGEzJtqNWYdOc6vBBpHKt9LRL7mPvhdAM1FLfJWlLK8bNqatvX0QYgsc5ZOzzLn5f9eLoeOzJdpKCGabJ4KWqh8kgMB8CJNbuBlYyhMJm5zdxYPMzc/s1600/beeldje.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJttPji1BPDtAdYinx7iUimCpLatGEzJtqNWYdOc6vBBpHKt9LRL7mPvhdAM1FLfJWlLK8bNqatvX0QYgsc5ZOzzLn5f9eLoeOzJdpKCGabJ4KWqh8kgMB8CJNbuBlYyhMJm5zdxYPMzc/s320/beeldje.JPG" width="239" /></a></div><br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-13456537406784372202012-02-24T13:22:00.000-08:002012-02-24T13:22:12.775-08:00Het houdt niet over...Hier even een berichtje van mij. Het gaat niet zo heel erg denderend en heb een aantal slechte dagen achter de rug waarin ik veel heb gehuild. Ik voel mij af en toe net een borderliner, ik vlieg van de ene emotie in de andere.<br />
Helaas heb ik ook lichamelijke klachten er bij gekregen, dat maakt het er niet beter op. Aan een auto-ongeluk 14 jaar geleden heb ik een whiplash over gehouden en deze speelt behoorlijk op. Mijn nek is mijn zwakke plek en door alle stress en spanning die ik op dit moment mee maak, heeft dit zijn weerslag op mijn nek. Gevolg veel nekpijn, spieren zijn totaal gespannen aan de linkerkant van mijn nek met doorstraling naar hoofd, schouder en linkerarm. Woensdagochtend in tranen een fysiotherapeut gebeld en gelukkig kon ik daar s'middags al terecht.<br />
Woensdagavond een diclofenac in genomen om mijn spieren iets te laten ontspannen en laat ik hier nu een allergische reactie op hebben gekregen. Gevolg opgezwollen handen, voeten en gezicht, een vuurrood lichaam met ontzettend veel jeuk. Gelukkig is dit gaandeweg wel weer afgezakt.<br />
Aanstaande maandag heb ik hier in het ziekenhuis een afspraak staan voor cranio sacrale therapie. Deze heb ik 3 jaar geleden ook een tijdje gehad en veel baat bij gehad, Toen ik gisteren belde kreeg ik te horen dat er een wachtlijst was van een aantal weken en heb met toen op de wachtlijst gezet. Vanmiddag kreeg ik opeens een telefoontje dat ik er maandag al terecht kan voor een afspraak. Ben ik erg blij mee.<br />
<br />
Ik ben een beetje aan het overleven met alles, 14 maart staat het afsluitend gesprek in Arnhem met de gyneacoloog en ik denk dat ik daarna pas echt kan beginnen met afsluiten. Ondanks dat ik weet dat er een zeer, zeer, zeer kleine kans is dat mij nog een aanbod wordt gedaan om verder te gaan, is die hoop er wel. Een goede vriend gaf aan dat hij zich deze hoop wel kon voorstellen, want ik heb al eerder gedacht dat het einde van het traject in zicht was en toen werd er mij alsnog een aanbod gedaan. Ik denk echt niet dat dit er nu weer in zit, maar moet horen dat het nu echt definitief is.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-70102782842752189852012-02-17T13:32:00.000-08:002012-02-17T13:32:30.129-08:00Engeltje versus DuiveltjeDat gevoel heb ik nu, dat ik op mijn ene schouder een engeltje heb zitten en op<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mijn andere schouder een duiveltje. Het engeltje probeert mij te steunen bij het verwerken van het grote verdriet, maar het duiveltje ziet overal mogelijkheden om toch nog te proberen mijn wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat ik wil, haalt het duiveltje alles over hoop. Het is één grote chaos in mijn hoofd......En me hierin staande houden kost ontzettend veel energie. Ik ben dan ook moe, doodmoe en dat terwijl ik s'avonds als een blok in slaap val. Daarnaast al een aantal dagen een zeurende hoofdpijn en door alle stress en spanning krijg ik ook nog weer eens last van mijn nek. Het plaatje is weer eens compleet.....<br />
<br />
Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.<o:p></o:p><br />
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.<br />
<br />
Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.<br />
<br />
De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.<br />
<br />
Monique<o:p></o:p><br />
<br />
<div class="Standard" style="margin: 1em 0px;"><br />
</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-29144176141693876322012-02-05T02:23:00.000-08:002012-02-05T02:23:17.330-08:00En dan komt alsnog de klap....Na een aantal rustige dagen, waarin ik versteld stond van mijzelf hoe ik hoe ik met het beeindigen van mijn droom om ging, kwam vanmorgen de omslag.<br />
Vanmorgen ongesteld geworden en dat gaf toch wel de echte bevestiging. *SLIK* <br />
Daarnaast las ik net een net een blog over mogelijkheden voor een vierde poging. Je spaart dan alle medicatie op die je overhebt en Arnhem "sponsort" je dan en dan ben je alleen de kosten van het ziekenhuis in Arnhem en Utrecht kwijt (ongeveer 2500 euro). Mijn hart maakte even een sprongentje.<br />
Ik heb tijdens de ICSI-pogingen alle medicatie opgespaard die ik over had. Het was de bedoeling dat ik deze zou geven aan iemand die al drie mislukte ICSI-pogingen achter de rug had en wilde gaan voor een vierde poging. Maar zij is nu spontaan zwanger geworden en heeft het niet meer nodig.<br />
Ik heb een kapitaal aan medicatie boven in de kast liggen en nu ik hoorde van de constructie van het sponseren, dacht ik even aan mijzelf..... Dan begint er toch iets te kriebelen, maar 2500 euro is veel geld. Ik heb altijd gezegd dat ik niet verder ging dan de drie vergoede pogingen, want ergens moet er een grens getrokken worden. Als ik zeker wist dat de vierde poging mij alsnog mijn droom liet uitkomen dan deed ik het, maar deze garantie is er niet. <br />
<br />
Ik heb het grote geluk dat ik al gezegend ben met een mooi mannetje en ookal had ik mijn gezinnetje graag uitgebreid, ik heb al wel een gezinnetje! Er zijn genoeg meiden en stellen die dit geluk niet mogen hebben.<br />
<br />
Ik heb 14 maart de afspraak staan in Arnhem en aangezien het een afsluitend gesprek is ben ik wel benieuwd naar hoe dit gesprek verloopt en de inhoud ervan. <br />
Voor nu ga ik mij maar eerst richten op mijzelf.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-24580757308502956562012-02-01T01:52:00.000-08:002012-02-01T01:52:45.584-08:00Mijn droom is over......Ik wilde dat ik anders nieuws te melden had, maar mijn droom is over......<br />
Vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en deze was negatief. <br />
Ik ben nog steeds niet ongesteld en heb daarom ookal contact opgenomen met Arnhem. Zij gaven aan dat deze wordt tegen gehouden door de vaginale bolletjes die ik moest gebruiken en mag hier nu mee stoppen. Ik zal dan met een aantal dagen ongesteld gaan worden.<br />
<br />
Ondanks het verdriet wat ik nu voel, voel ik ook wel iets opluchting. Na ruim 3,5 jaar bezig te zijn geweest met het vervullen van mijn wens voor een tweede kindje, kan ik nu (eindelijk) gaan beginnen met het afsluiten van het traject. Ik verwacht niet dat dit altijd even gemakkelijk zal zijn, maar zal me hier wel door heen slaan met zijn ups en downs. En wie weet valt het wel allemaal mee, aangezien ik er al rekening mee hield dat mijn droom niet in vervulling zou gaan.<br />
Ik heb 14 maart een afspraak staan in Arnhem voor een afsluitend gesprek met de gyneacoloog waar ik het meest contact mee heb gehad. Daarnaast stuur ik vandaag nog een mailtje naar de maatschappelijk werkster van Arnhem zodat zij ook op de hoogte is. Ik hoef voor nu even geen afspraak met haar, wil even zelf voelen en ervaren wat het met mee doet en hoe ik er in sta.<br />
<br />
Lieve mensen, bedankt voor alle jullie lieve woorden en virtuele steun in de afgelopen tijd. Dat heeft mij erg goed gedaan en mij op de been gehouden om dit traject te door staan.<br />
<br />
Liefs MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-63553442780268137772012-01-16T12:11:00.000-08:002012-01-16T12:11:55.905-08:00Twee embryo's in de buik!!!Hier een hele blije Monique!<br />
Vanaf 10.00 uur vanmorgen zat ik stijf van de zenuwen bij de telefoon. Tussen 10.00-12.00 uur zou ik worden gebeld of mijn embryo's goed waren ontdooit en zo ja hoe laat ik dan in Utrecht moest zijn voor de terugplaatsing. En de klok tikte maar en tikte maar door. Hoe langer het durde hoe meer ik het idee kreeg dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Even na 11.00 uur kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. Ze hadden mijn 2 embryo's ontdooit en beiden waren goed genoeg voor terugplaatsing! De ene zag er perfect uit en de andere iets minder, maar wel goed genoeg voor terugplaatsing.<br />
Vanmiddag om 14.50 uur was de afspraak voor de terugplaatsing, en deze ging snel!!! Normaal is het één grote ellende om mijn baarmoedermond te vinden, moet er veel gewroet plaatsvinden en soms zelfs tangetjes gebruikt worden. De arts van vanmiddag had zich goed in gelezen in mijn dossier en de tekening en beschrijving bestudeerd die er de vorige keer was gemaakt. Nou en dat ze mijn dossier goed had bestudeerd bleek wel, in no time had ze mijn baarmoedermond in zicht en konden mijn embryo's terugggeplaatst worden. Misschien heel raar gezegd, maar ik heb het gevoel dat mijn kindjes weer terug zijn bij mama! Ze heeft ze ook iets verder in de baarmoeder in gebracht dan normaal.<br />
Na de terugplaatsing werd er nog een echo gemaakt en hier op was goed te zien dat de embryo's in mijn baarmoeder zaten. Je zag 2 witte stipjes die dicht bij elkaar zaten. <br />
En nu is het lange wachten weer begonnen. 31 januari is mijn testdag!<br />
<br />
Vandaag zou het blue monday zijn??? Nou, hier absoluut geen blue monday gevoel!!!<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-66300130533585175692012-01-11T08:38:00.000-08:002012-01-11T08:38:39.795-08:00Cryo-terugplaatsing ICSI 3 gepland!Vanmorgen naar Arnhem geweest voor de echo. En wat bleek? Mijn baarmoederslijm is al voldoende van dikte om de cryo-terugplaatsing te plannen!!!! Iets wat ik nog niet had verwacht, ik ging dan ook uit van het scenario van de vorige cryo-terugplaatsing en deze vond toen pas plaats op cylusdag 23 en er waren 2 echo's aan vooraf gegaan. Ik zou door het IVF-lab van Utrecht vanmiddag worden teruggebeld en van hen horen wanneer de datum van de terugplaatsing zuy zijn en per wanneer ik zou moeten starten met de Utrogestanbolletjes. Vanmiddag had ik ze aan de lijn, nadat ik al 2 telefoontjes van hen had gemist. De terugplaatsing staat gepland voor maandag 16 januari! Wowwwww!<br />
<br />
Maar ondanks deze eerste positieve stap zijn we er nog niet. Mijn cryo's moeten nog wel goed het ontdooiproces doorkomen. Maandagochtend word ik tussen 10.00 en 12.00 uur gebeld en dan hoor ik of ze het ontdooiproces goed zijn doorgekomen en zo ja hoe laat ik dan de middag in Utrecht moet zijn. Dat worden stress volle uurtjes...<br />
Ik ben ontzettend blij, maar de angst en spanning gaan nu toch ook wel toe slaan. Laat het asjeasjeasjeblief nu goed gaan met het ontdooiproces en laat ik asjeasjeasjeblief eind januari een positieve zwangerschapstest in handen mogen houden. Een beter verjaardagscadeautje kan ik mij niet wensen!<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-56985146166291305962012-01-04T12:56:00.000-08:002012-01-04T12:56:31.697-08:00Time flies....Tot mijn grote schrik zag ik dat het al bijna een maand geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Voor mijn gevoel was het niet zo lang geleden, maar blijkbaar toch.<br />
Het niet doorgaan van de terugplaatsing eind 2011 heeft uiteindelijk wel een plekje gekregen, maar ik heb er best moeite mee gehad en flink wat tranen gelaten. Het had uiteindelijk ook zijn voordelen, zo heb ik op de kerstborrel van mijn werk het er maar van genomen en het is niet bij één borrel gebleven..... Maar gezellig was het wel! <br />
<br />
En zo eindigde 2011 zonder dat mijn grootste wens in vervulling was gegaan en brak 2012 aan. En op de eerste dag van het nieuwe jaar brak mijn menstruatie door. Ik ben officieel begonnen aan de behandeling van mijn cryo-terugplaatsing! De eerste echo staat gepland op woensdag 11 januari. <br />
De cryo-behandeling geeft mij weer hoop op de vervulling van mijn grootste wens, maar tevens geeft het mij ook angst. Als deze poging niet lukt is het echt over en uit en blijft Marijn enigst kind en komt er niet het zo gewilde broertje of zusje voor hem. Maar ik wil hier nu niet teveel bij stil staan. Ik ga me positief richten op de terugplaatsing en daarna zien we wel weer verder.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-72257388493065701172011-12-09T14:18:00.000-08:002011-12-09T14:18:20.425-08:00Nu even nietSoms heb je van die dagen dat je door de dagen heen huppelt en dan plotseling zijn er weer dagen dat je je er door heen moet slepen. Het medische traject om zwanger te worden is zwaar, erg zwaar! Het is één grote emotionele achtbaan en deze dendert maar door. Een nood stopknop zit er niet op.<br />
<br />
In je goede dagen kun je de hele wereld aan, maar soms hoeft er maar iets kleins te gebeuren en is een goede dag opeens verandert in een minder goede/slechte dag. De reden kan een berichtje zijn met de verkondiging van het blijde nieuws dat men zwanger is, in de stad lopen en iemand achter een kinderwagen zien lopen of foto's zien van een pasgeboren babietje.....<br />
Het liefst wil ik dan wegrennen en het negeren, maar dat kan niet. Ik kan me niet gaan verstoppen voor het dagelijks leven en zal deze toch het hoofd moeten bieden.<br />
<br />
En ondanks dat ik iedereen het ontzettend gun om te mogen ervaren wat het is om zwanger te zijn, om trots acher de kinderwagen te mogen lopen en te pronken, schreeuwt mijn hart af en toe: Nu even niet! En dan voel ik mij soms zo egoistisch........<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-57697281794470553892011-12-02T13:15:00.000-08:002011-12-02T13:15:11.676-08:00Geen terugplaatsing in 2011<div class="postbody">Ik kreeg vanmorgen na het opstaan de verassing, ik was ongesteld geworden! Ik heb echt even flabbergasted op het toilet gezeten en allerlei gedachten vlogen mij door het hoofd. Ik heb de tijd genomen over wat ik nu wil; a.s zondag starten met de Progynova en maar hopen en bidden dat ik voor 23 december een terugplaatsing heb of contact opnemen met Arnhem en hen om advies vragen of de keus maken om een cyclus over te slaan. Zittend op de toiletpot heb ik in alle rust besloten deze maand niet te gaan voor de terugplaatsing. Het zal de komende weken alleen maar heel veel stress en spanning gaan opleveren of we het gaan reddden voor 23 december. En hier heb ik geen zin.</div><div class="postbody"><br />
Ondanks dat ik best baal en ook een paar traantjes heb gelaten, voel ik mij wel rustig onder mijn genomen besluit. Ik denk dat dit het beste besluit is wat ik kon nemen en begin 2012 gaan we niet voor 100 %, maar voor 200% voor mijn cryo terugplaatsing! </div><div class="postbody"><br />
</div><div class="postbody">Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-21280197914801183212011-11-30T03:35:00.000-08:002011-11-30T03:35:06.185-08:00DuidelijkheidVanmorgen opende ik mijn mail en had ik een mail ontvangen van één van de IVF-verpleegkundigen waarin ze me veel succes toewenste met de cryo terugplaatsing. Zo lief!<br />
Hierdoor was de stap om Arnhem te bellen iets minder groot. Dus de telefoon gepakt en gebeld. <br />
Mijn rekensommetje klopt, als ik voor 10 december ongesteld word, zal de cryo terugplaatsing vallen in de week dat het IVF lab in Utrecht gesloten is. Degene die ik aan de lijn had gaf aan dat het misschien ook wel lekker was dat ik mij rond de fesstdagen hier dan niet mee bezig hoefde te houden, maar zo werkt het dus niet. En toen ik haar uitlegde dat ik het traject wil afsluiten en dat nu (nog steeds) niet kan, begreep ze het wel. Flink wat tranen gelaten aan de telefoon...<br />
Ik ben vandaag meteen gestopt met het slikken van de Provera om het op te wekken en kan nu alleen maar hopen en duimen dat mijn lichaam mee gaat werken, of liever gezegd niet gaat meewerken en ik niet voor 10 december ongesteld ga worden. <br />
Het recept Progynova wordt al wel gefaxt naar mijn apotheek, zodat ik de medicijnen alvast in huis heb.<br />
<br />
Het telefoontje heeft me ook wel weer rust gegeven, ik heb nu wel duidelijkheid gekregen, hoe dubbel het ook voelt.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-9293278935350933852011-11-29T11:03:00.000-08:002011-11-29T11:03:29.119-08:00Kink in de kabel?Hier is waarschijnlijk een kink in de kabel gekomen wat de cryo teruplaatsing betreft in mijn volgende cyclus.<br />
Ik had gisteren een mail gestuurd naar Arnhem gestuurd voor een medicatie recept en hierin de vraag gesteld hoe het zit met de openingstijden van het IVF lab in Utrecht rond kerst en Oud en nieuw. Ik open net mijn mail en had bericht terug. Het blijkt dat het lab van 23 december t/m 1 januari gesloten is en er in die dagen geen cryo behandelingen plaatsvinden. Zoals ik het nu kan bekijken en baseer op hoe het vorige cryo traject is verlopen, is er bij mij een grote kans dat net rond die dagen ik de terugplaatsing zou moeten hebben.......<br />
Het enigste waar ik op kan hopen is dat ik of eerder ongesteld word (wat een zeer kleine kans is) of juist later ongesteld ga worden, zodat alles op schuift. <br />
De vorige terugplaatsing zou op cyclusdag 23 zijn, als ik er dus nu wat rekenwerk tegen aan gooi zou ik morgen ongesteld moeten worden of niet eerder ongesteld moeten worden dan 9 of 10 december.<br />
<br />
Ik merk dat ik behoorlijk van slag hiervan ben en verdrietig en even niet weet wat ik nu moet doen. Dit is iets waar ik niet op heb gerekend en moet er gewoon niet aandenken dat alles nog weer verder wordt opgeschoven, oftewel uitgesteld als ik voor 9 of 10 december toch ongesteld wordt.<br />
Ik moet morgen maar even bellen naar Arnhem, maar ben zo bang dat ik misschien wel te horen krijg dat het dan een maand wordt uitgesteld en ik nog niet over kan gaan tot afsluiting van het traject.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-71385808088879467992011-11-14T06:18:00.001-08:002011-11-14T06:18:40.795-08:00Terug in blogland!Toen ik mijn eerste blog maakte na de overstap was ik in de veronderstelling dat ik mijn nieuw blog snel up to date zou hebben, maar dit bleek een vergissing. We zijn nu ruim 5 weken verder en er staat, of liever stond, nog maar 1 berichtje op. Hierin speelde ook mee dat ik nog steeds de hoop had dat weblog.nl snel zijn zaakjes weer op orde zou hebben en een overstap uiteindelijk toch niet nodig zou zijn, maar dat was dus een vergissing.... Nu dus echt de stoute schoenen aangetrokken en aan de slag met mijn nieuwe blog. Ik denk dat wanneer ik deze up tot date heb ik deze ook weer ga bijhouden, want mis het bloggen als uitlaatklep ontzettend. <br />
Om alle 5 jaren die ik heb weggeschreven op weblog.nl naar hier te kopieren is iets teveel van het goede en ik zal dan ook begin 2011, de start van mijn IVF/ICSI, traject als uitgangspunt nemen. Alle andere berichten blijven op <a href="http://www.moniqueswens.web-log.nl/">www.moniqueswens.web-log.nl</a> staan als naslagwerk en het is mijn grote droom om deze in een boekvorm af te laten drukken voor Marijn.<br />
MAAR, laat ik nu eerst maar eens gaan beginnen met kopieren en plakken van weblog naar blogspot!<br />
Tot snel!<br />
<br />
Update:<br />
Het kopieren en plakken vanaf 31-12-2010 is gedaan. Ik heb weer een up to date blog. Af en toe vloeiden er wel wat traantjes toen ik bepaalde logs teruglas, vooral die van 31-12-2010. Ik had zo de hoop dat 2011 het jaar van Marijn en mij zou worden! Maar die hoop vervliegt langzaam......<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-7539909875140325392011-11-14T06:05:00.001-08:002011-11-14T06:05:05.210-08:007-11-2011 Heftige dagen<div class="postbody">Ik heb heftige dagen achter de rug, heb heel veel gehuild en nog staat het huilen mij nader dan het lachen. Ook veel nagedacht en zelfs gisteren erover gedacht of ik nog wel voor de cryo terugplaatsing wil gaan. Ik wil het hele traject zo graag afsluiten en dat kan nu nog steeds niet. Ik ga weer een spannende stressvolle tijd tegemoet.<br />
Ik weet dat de cryo's ook nog een kans zijn op een kindje, maar het is wel een hele erge kleine kans. Een kans is een kans, dat klopt maar of het een reeel kans is? <br />
Bij mijn eerste ICSI had ik ook een cryo en deze is toen het ontdooiproces niet goed doorgekomen. Door de laborante van het IVF laboratorium is mij ook verteld dat mijn leeftijd ook mee speelt of een cryo wel het ontdooiproces goed doorkomt. Ik ben wel 40 jaar en heb dus al oudere eitjes. En het is helemaal niet dat ik nu pessimistisch wil zijn, wat denk dat ik dat niet ben. Volgens mij ben ik behoorlijk realistisch aan het denken. <br />
Vanmorgen Arnhem gebeld en doorgegeven dat ICSI 3 helaas niet is gelukt. Weer veel tranen door de meelevende woorden van de IVF-verpleegkundige. Er werd mij ook gevraagd of ik meteen door wil gaan voor de cryo terugplaatsing of nog even wil wachten. Aangegeven dat ik het wil afronden en door wil. Dit begreep ze. Deze cylus moet ik overslaan, maar bij mijn volgende cyclus moet ik op de eerste dag bellen en wordt er een afspraak gemaakt voor de eerste echo.<br />
Morgen heb ik een belafspraak staan met de maatschappelijk werkster en heb ook nagedacht of ik deze week nog een afspraak met haar wil. Merk dat ik dat deze week niet wil. ik heb deze week nodig om even de zaken voor mijzelf op een rijtje te krijgen en even niet allen uit emotie wil reageren. Vraag haar dan ook om een afspraak voor volgende week.</div><div class="postbody"> </div><div class="postbody">Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-89772599941271337392011-11-14T06:02:00.001-08:002011-11-14T06:02:50.981-08:005-11-2011 En dan is het toch over....<div class="postbody">Helaas........<br />
Eén dag overtijd, maar mijn lichaam heeft mij wederom eens voor de gek gehouden. Testen is niet meer nodig, dat bleek toen ik vanmorgen wakker werd en naar het toilet ging. In eerste instantie ben ik totaal verslagen weer in bed gaan liggen en toen ik Marijn hoorde hem bij mij in bed gehaald. Toen ik naar dat blonde koppie van mijn mannetje keek kwamen de eerste tranen en het besef dat zijn zo gewilde broertje of zusje er niet in zit. Nu blijven de tranen ook stromen.......</div><div class="postbody"> </div><div class="postbody">Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-6756385102578456572011-11-14T06:01:00.001-08:002011-11-14T06:01:33.108-08:004-11-2011 De testdagVandaag is mijn testdag, maar ik heb me voorgenomen niet tegaan testen. Ik heb ook geen test in huis, dus ik kan me er ook niet door laten verleiden.<br />
<br />
<br />
12.00 uur<br />
Elke keer dat ik naar de wc ga, en dat is vaak!, ben ik bang dat het mis is. Tot nu toe nog geen bloedspatje te bekennen, maar wat een stress. Ik krijg een beetje met vlagen buikpijn, maar weet niet of dit komt doordat ik ongesteld ga worden of dat dit juist komt door de spanning......<br />
<br />
16.00 uur<br />
Buikpijn wordt minder en nog steeds geen bloed....<br />
<br />
22.00 uur<br />
Nog steeds geen spatje bloed te bekennen, maar ga nu wel mijn bedje opzoeken. De spanning word me teveel.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-2260581181841188442011-11-14T05:55:00.001-08:002011-11-14T05:55:14.100-08:0030-10-2011 De dagen zijn slopend<div class="postbody">Nou de onrust begint hier toch wel toe te slaan. Komt ook doordat ik weekend heb en dus minder afleidig dan normaal. Gisteren wel bij een vriendin geweest, maar vandaag een hangdagje thuis met Marijn. Ik voel van alles en dan weer niets, kan er geen peil optrekken. Af en toe bekruipt mij wel de angst dat het niet is gelukt, omdat ik jeuk krijg op mijn hoofd. Klinkt misschien heel raar, maar als ik ongesteld moet worden dan krijg ik een jeukerige hoofdhuid. Nu moet ik wel zeggen dat ik hier al last van heb sinds de punctie.....<br />
Ik moet 2 maal daags 2 vaginale bolletjes inbrengen en laat hier nu o.a de bijwerkingen van zijn misselijkheid en vermoeidheid. En laat ik nu van beiden last hebben.<br />
<br />
Marijn heeft mij aan het begin van de middag nog de tranen in de ogen laten springen door uit het niets de vraag te stellen: Mama, waarom heb ik geen broertje of zusje? Heb hem de vraag teruggesteld of hij graag een broerte of een zusje wil hebben en hij gaf aan van ja. Pffffffff</div><div class="postbody">Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-78900376220988664042011-11-14T05:52:00.001-08:002011-11-14T05:52:42.496-08:0028-10-2011 ICSI-3, de eerte wachtweek is voorbij<div class="postbody">De eerste wachtweek is voorbij gevlogen, maar of dat ook zo zal gaan met de tweede?<br />
Ik moet zeggen dat ik mij nu nog behoorlijk rustige voel en goed in mijn vel zit. Gisteren had ik ook een afspraak staan met de maatschappelijk werkster en heb dat ook benoemd. Zij deelde mijn indruk. Ik heb voor a.s dinsdag een belafspraak staan met haar om te kijken hoe het dan met mij gaat, omdat dan de laatste wachtdagen zijn aangebroken. Mocht het niet goed gaan, kan ik donderdag nog weer bij haar terecht.<br />
Verder voel ik van alles in mijn lijf, maar ja dat kan natuurlijk ook niet anders, je bent er zo op gefixeerd!<br />
Voor nu "geniet" ik maar van hoe ik mij voel en kan ik niets anders doen dan wachten.</div><div class="postbody"> </div><div class="postbody">Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-49995876086187468872011-11-14T05:50:00.001-08:002011-11-14T05:50:39.100-08:0021-10-2011 ICSI-3, de terugplaatsingHoe ik de tijd vanmorgen ben doorgekomen, ik weet het nog niet, maar het waren de zwaarste en langst durende uren uit mijn leven. Tussen 10 en 11 uur zou ik worden gebeld, en vanaf 9.30 uur begon ik al zenuwachtig te worden. Ik liep constant met al mijn telefoons in de hand, met mijn huistelefoon, mijn privémobiel en zelfs met mijn werkmobiel. Ik ging namelijk twijfelen of ik niet per ongeluk het nummer van mijn werkmobiel had doorgegeven in Utrecht.... Waar ik ook heen ging, de telefoons gingen met mij mee. <br />
En om 10.40 uur kwam dan einelijk het telefoontje met heel verlossende nieuws! Van de 6 eitjes waren er 5 ontwikkelt tot embryo's!!!!!<br />
's middags om 14.40 uur had ik de afspraak in Utrecht staan en zijn er 2 emmy's, genaamd Uk en Puk, teruggeplaatst. Van de ander 3 waren er 2 goed genoeg om in te vriezen. Ik heb dus "gewoon" nog 2 cryo's!!! Wat een geschenk en ik heb dit resultaat dan ook nooit verwacht. De terugplaatsing ging ook redelijk snel en nu is het lange wachten weer begonnen.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-6899243684586418622011-11-14T05:39:00.000-08:002011-11-14T05:39:33.624-08:0018-10-2011 ICSI-3, de punctie<div class="postbody">Het was een lange en vermoeiende dag, met veel opstoppingen onderweg. Gevolg 20 minuten te laat in Arrnhem, terwijl we al een halfuur eerder waren vertrokken ......Gelukkig werd er niet moeilijk overgedaan toen ik belde dat we het niet gingen redden. MAAR er zijn in toaal 6 eitjes gevonden in de 8 tot 10 follikels die zijn aangeprikt. Op zich een hele mooie score, maar voor mij telt toch de uitslag vrijdag. Ik word dan tussen 10-11 uur gebeld of er bevruchtingen zijn, hoeveel en hoe laat dan de terugplaatsing zal zijn.<br />
<br />
Monique</div>Moniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-31939137541932793512011-11-14T05:35:00.000-08:002011-11-14T05:35:14.289-08:0016-10-2011 En dan wordt het toch allemaal teveelDe spanning neemt hier met de dag toe en mijn incasseringsvermogen is gedaald tot onder het vriespunt. Dit heeft er toe geleid, en ik kan er nu om lachen, dat ik laatst zo boos ben geworden en 2 stoeltjes van Marijn naar buiten heb gesmeten. Ze stonden me in de weg in de keuken tijdens het koken en ik had Marijn gevraagd ze weg te halen, maar dat wilde hij niet en ging in discussie. En plosteling was daar de waas voor mijn ogen... En zo zijn er nog een aantal voorvallen geweest die ik normaal fluitend aan kan, maar ze nu niet meer aan kan.<br />
Ik heb dit afgelopen donderdag ook bespreekbaar gemaakt bij de maatschappelijk werkster, dit was een goed gesprek en over 2 weken staat de vervolgafspraak.<br />
<br />
Maar me nu eerst maar richten op de punctie!<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-85726135044770005902011-11-14T05:32:00.000-08:002011-11-14T05:32:07.912-08:0014-10-2011 ICSI-3, eerste echoVanmorgen naar Arnhem gegaan, toch wel met knikkende knietjes, want zou mijn lichaam goed heben geregaeerd op de medicatie? <br />
Gelukkig goed nieuws, op de echo waren ongeveer 15 eitjes te zien. Er zat nogal verschil in grote, dus..... Vanavond en morgen verhoging van de Gonal-f voor extra stimulering, zondagavond 21.30 uur de pregnyl en dan dinsdagochtend om 8.30 uur de punctie!!!<br />
Ik ben zo blij en opgelucht.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-590732906554819449.post-27337927786653387982011-11-14T05:24:00.000-08:002011-11-14T05:24:25.167-08:0025-9-2011 ICSI-3, de eerste Lucrin is weer gezetVandaag begonnen met het spuiten van de Lucrin voor ICSI-3. Wat voelt dit heftig. Ik ben dus nu daadwerkelijk begonnen aan mijn allerallerallerlaatste poging. Een poging waarvan ik had gehoopt datdeze nooit nodig zou zijn, maar helaas de praktijk liet het anders zien. <br />
Vanaf 5 oktober komt er naats de Lucrin ook nog de Gonal-f bij en dan is het wachten op de eerste echo en deze staat gepland op 14 oktober. <br />
Ik ben blij dat ik nu al ondersteuning heb bij deze poging, 12 oktober staat er weer een afspraak gepland bij de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Deze is bewust 2 dagen voor de eerste echo gezet, om te kijken hoe ik dan in het hele proces sta en of ik het nog een beetje volhou.<br />
<br />
MoniqueMoniquehttp://www.blogger.com/profile/06016975954208202258noreply@blogger.com0