Bijna 5 maanden geleden heb ik hier voor het laatst geschreven. Shame on me!
In die bijna 5 maanden heeft mijn leven niet stil gestaan, in tegendeel er is veel gebeurt, heel veel. Positieve dingen, maar ook minder positieve.
Wat het beeindigen van mijn kinderwens en uitbreiding van mijn gezinnetje betreft heb ik een soort berusting gevonden. Natuurlijk is het verdriet er nog steeds, maar het staat niet op de voorgrond. Het beheerst niet mijn leven. Zo heb ik het babykamertje te koop staan op marktplaats en heb ik ook al wat babyspullen weggegeven. En dat voelt goed. De planning is om het kamertje boven, wat ooit een babykamer moest worden, om te turnen tot een speel annex werkkamer voor Marijn en mij. De verf is al in huis, nu het kamertje nog leeghalen ;-)
In mei ben ik met Marijn een weekje naar Spanje geweest, Marijn zijn eerste buitenlandse vakantie en zijn eerste vliegreis. We waren een week op elkaar aan gewezen en dat heeft ons goed gedaan. De vakantie is dan ook voorbij gevlogen.
In juni is Marijn al weer 5 geworden en wat voelt hij zich groot. Een week voor zijn vijfde verjaardag heeft hij de zijwieltjes van zijn fietsje vaarwel gezegt en elke avond crosst hij nu op zijn fietsje rond als we het hondje van de buurvrouw uitlaten. Ook is hij over naar groep 2 en wat is hij trots op zijn rapport.
Zoals de titel al beschreef zijn het goede en slechte tijden. Helaas heb ik te maken gekregen met een vervelend voorval, waarbij er sprake was van agressie, mishandeling en bedreiging richting mij. Ik ga op mijn log niet verder in op wat er nu precies is gebeurt, maar het heeft veel impact op mij. Meer dan ik had gedacht en had verwacht. Dit maakt dat ik erg slecht in mijn vel zit en zelfs mijn vakantie een week heb uitgesteld, omdat ik bang ben dat ik zal gaan instorten als ik thuis kom te zitten. Ik heb contact met de praktijkondersteuner van mijn huisarts en zij heeft nu ingegrepen en mij verwezen naar een psycho-trauma team. Zij heeft hier druk achter gezet en volgende week zal ik er al een afspraak hebben. Ik hoop dat zij mij kunnen helpen, want zoals het nu gaat, gaat het niet meer.
Met ondersteuning van een aantal lieve mensen toch de stap gezet om er een weekje uit te gaan met Marijn. De één stelt een vouwwagen ter beschikking en zorgt ervoor dat deze op wordt gezet, de ander zorgt ervoor dat Marijn en ik op de plaats van bestemming komen en weer een ander zorgt ervoor dat onze fietsen er komen. Hartverscheurend wat deze mensen voor mij doen. Daarnaast heb ik nog een aantal lieve mensen om mij heen, waar ik mijn verhaal kwijt kan en dat houdt mij op de been in deze zeer moeilijke tijd.
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik ontzettend op zie tegen de komende tijd, want deze zal niet gemakkelijk worden, maar als ik het niet ga doen, dan zijn de gevolgen denk ik niet te overzien. Dus ik ga ervoor, want ik heb niet alleen de zorg voor mijzelf, maar ook voor mijn kleine mannetje. Hij is mijn alles, hij is mijn wereld, samen zijn we één!
Liefs Monique
