Hier even een berichtje van mij. Het gaat niet zo heel erg denderend en heb een aantal slechte dagen achter de rug waarin ik veel heb gehuild. Ik voel mij af en toe net een borderliner, ik vlieg van de ene emotie in de andere.
Helaas heb ik ook lichamelijke klachten er bij gekregen, dat maakt het er niet beter op. Aan een auto-ongeluk 14 jaar geleden heb ik een whiplash over gehouden en deze speelt behoorlijk op. Mijn nek is mijn zwakke plek en door alle stress en spanning die ik op dit moment mee maak, heeft dit zijn weerslag op mijn nek. Gevolg veel nekpijn, spieren zijn totaal gespannen aan de linkerkant van mijn nek met doorstraling naar hoofd, schouder en linkerarm. Woensdagochtend in tranen een fysiotherapeut gebeld en gelukkig kon ik daar s'middags al terecht.
Woensdagavond een diclofenac in genomen om mijn spieren iets te laten ontspannen en laat ik hier nu een allergische reactie op hebben gekregen. Gevolg opgezwollen handen, voeten en gezicht, een vuurrood lichaam met ontzettend veel jeuk. Gelukkig is dit gaandeweg wel weer afgezakt.
Aanstaande maandag heb ik hier in het ziekenhuis een afspraak staan voor cranio sacrale therapie. Deze heb ik 3 jaar geleden ook een tijdje gehad en veel baat bij gehad, Toen ik gisteren belde kreeg ik te horen dat er een wachtlijst was van een aantal weken en heb met toen op de wachtlijst gezet. Vanmiddag kreeg ik opeens een telefoontje dat ik er maandag al terecht kan voor een afspraak. Ben ik erg blij mee.
Ik ben een beetje aan het overleven met alles, 14 maart staat het afsluitend gesprek in Arnhem met de gyneacoloog en ik denk dat ik daarna pas echt kan beginnen met afsluiten. Ondanks dat ik weet dat er een zeer, zeer, zeer kleine kans is dat mij nog een aanbod wordt gedaan om verder te gaan, is die hoop er wel. Een goede vriend gaf aan dat hij zich deze hoop wel kon voorstellen, want ik heb al eerder gedacht dat het einde van het traject in zicht was en toen werd er mij alsnog een aanbod gedaan. Ik denk echt niet dat dit er nu weer in zit, maar moet horen dat het nu echt definitief is.
Monique
vrijdag 24 februari 2012
vrijdag 17 februari 2012
Engeltje versus Duiveltje
Dat gevoel heb ik nu, dat ik op mijn ene schouder een engeltje heb zitten en op mijn andere schouder een duiveltje. Het engeltje probeert mij te steunen bij het verwerken van het grote verdriet, maar het duiveltje ziet overal mogelijkheden om toch nog te proberen mijn wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat ik wil, haalt het duiveltje alles over hoop. Het is één grote chaos in mijn hoofd......En me hierin staande houden kost ontzettend veel energie. Ik ben dan ook moe, doodmoe en dat terwijl ik s'avonds als een blok in slaap val. Daarnaast al een aantal dagen een zeurende hoofdpijn en door alle stress en spanning krijg ik ook nog weer eens last van mijn nek. Het plaatje is weer eens compleet.....
Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.
Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit. Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.
De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.
Monique
Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.
Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit. Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.
De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.
Monique
zondag 5 februari 2012
En dan komt alsnog de klap....
Na een aantal rustige dagen, waarin ik versteld stond van mijzelf hoe ik hoe ik met het beeindigen van mijn droom om ging, kwam vanmorgen de omslag.
Vanmorgen ongesteld geworden en dat gaf toch wel de echte bevestiging. *SLIK*
Daarnaast las ik net een net een blog over mogelijkheden voor een vierde poging. Je spaart dan alle medicatie op die je overhebt en Arnhem "sponsort" je dan en dan ben je alleen de kosten van het ziekenhuis in Arnhem en Utrecht kwijt (ongeveer 2500 euro). Mijn hart maakte even een sprongentje.
Ik heb tijdens de ICSI-pogingen alle medicatie opgespaard die ik over had. Het was de bedoeling dat ik deze zou geven aan iemand die al drie mislukte ICSI-pogingen achter de rug had en wilde gaan voor een vierde poging. Maar zij is nu spontaan zwanger geworden en heeft het niet meer nodig.
Ik heb een kapitaal aan medicatie boven in de kast liggen en nu ik hoorde van de constructie van het sponseren, dacht ik even aan mijzelf..... Dan begint er toch iets te kriebelen, maar 2500 euro is veel geld. Ik heb altijd gezegd dat ik niet verder ging dan de drie vergoede pogingen, want ergens moet er een grens getrokken worden. Als ik zeker wist dat de vierde poging mij alsnog mijn droom liet uitkomen dan deed ik het, maar deze garantie is er niet.
Ik heb het grote geluk dat ik al gezegend ben met een mooi mannetje en ookal had ik mijn gezinnetje graag uitgebreid, ik heb al wel een gezinnetje! Er zijn genoeg meiden en stellen die dit geluk niet mogen hebben.
Ik heb 14 maart de afspraak staan in Arnhem en aangezien het een afsluitend gesprek is ben ik wel benieuwd naar hoe dit gesprek verloopt en de inhoud ervan.
Voor nu ga ik mij maar eerst richten op mijzelf.
Monique
Vanmorgen ongesteld geworden en dat gaf toch wel de echte bevestiging. *SLIK*
Daarnaast las ik net een net een blog over mogelijkheden voor een vierde poging. Je spaart dan alle medicatie op die je overhebt en Arnhem "sponsort" je dan en dan ben je alleen de kosten van het ziekenhuis in Arnhem en Utrecht kwijt (ongeveer 2500 euro). Mijn hart maakte even een sprongentje.
Ik heb tijdens de ICSI-pogingen alle medicatie opgespaard die ik over had. Het was de bedoeling dat ik deze zou geven aan iemand die al drie mislukte ICSI-pogingen achter de rug had en wilde gaan voor een vierde poging. Maar zij is nu spontaan zwanger geworden en heeft het niet meer nodig.
Ik heb een kapitaal aan medicatie boven in de kast liggen en nu ik hoorde van de constructie van het sponseren, dacht ik even aan mijzelf..... Dan begint er toch iets te kriebelen, maar 2500 euro is veel geld. Ik heb altijd gezegd dat ik niet verder ging dan de drie vergoede pogingen, want ergens moet er een grens getrokken worden. Als ik zeker wist dat de vierde poging mij alsnog mijn droom liet uitkomen dan deed ik het, maar deze garantie is er niet.
Ik heb het grote geluk dat ik al gezegend ben met een mooi mannetje en ookal had ik mijn gezinnetje graag uitgebreid, ik heb al wel een gezinnetje! Er zijn genoeg meiden en stellen die dit geluk niet mogen hebben.
Ik heb 14 maart de afspraak staan in Arnhem en aangezien het een afsluitend gesprek is ben ik wel benieuwd naar hoe dit gesprek verloopt en de inhoud ervan.
Voor nu ga ik mij maar eerst richten op mijzelf.
Monique
woensdag 1 februari 2012
Mijn droom is over......
Ik wilde dat ik anders nieuws te melden had, maar mijn droom is over......
Vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en deze was negatief.
Ik ben nog steeds niet ongesteld en heb daarom ookal contact opgenomen met Arnhem. Zij gaven aan dat deze wordt tegen gehouden door de vaginale bolletjes die ik moest gebruiken en mag hier nu mee stoppen. Ik zal dan met een aantal dagen ongesteld gaan worden.
Ondanks het verdriet wat ik nu voel, voel ik ook wel iets opluchting. Na ruim 3,5 jaar bezig te zijn geweest met het vervullen van mijn wens voor een tweede kindje, kan ik nu (eindelijk) gaan beginnen met het afsluiten van het traject. Ik verwacht niet dat dit altijd even gemakkelijk zal zijn, maar zal me hier wel door heen slaan met zijn ups en downs. En wie weet valt het wel allemaal mee, aangezien ik er al rekening mee hield dat mijn droom niet in vervulling zou gaan.
Ik heb 14 maart een afspraak staan in Arnhem voor een afsluitend gesprek met de gyneacoloog waar ik het meest contact mee heb gehad. Daarnaast stuur ik vandaag nog een mailtje naar de maatschappelijk werkster van Arnhem zodat zij ook op de hoogte is. Ik hoef voor nu even geen afspraak met haar, wil even zelf voelen en ervaren wat het met mee doet en hoe ik er in sta.
Lieve mensen, bedankt voor alle jullie lieve woorden en virtuele steun in de afgelopen tijd. Dat heeft mij erg goed gedaan en mij op de been gehouden om dit traject te door staan.
Liefs Monique
Vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en deze was negatief.
Ik ben nog steeds niet ongesteld en heb daarom ookal contact opgenomen met Arnhem. Zij gaven aan dat deze wordt tegen gehouden door de vaginale bolletjes die ik moest gebruiken en mag hier nu mee stoppen. Ik zal dan met een aantal dagen ongesteld gaan worden.
Ondanks het verdriet wat ik nu voel, voel ik ook wel iets opluchting. Na ruim 3,5 jaar bezig te zijn geweest met het vervullen van mijn wens voor een tweede kindje, kan ik nu (eindelijk) gaan beginnen met het afsluiten van het traject. Ik verwacht niet dat dit altijd even gemakkelijk zal zijn, maar zal me hier wel door heen slaan met zijn ups en downs. En wie weet valt het wel allemaal mee, aangezien ik er al rekening mee hield dat mijn droom niet in vervulling zou gaan.
Ik heb 14 maart een afspraak staan in Arnhem voor een afsluitend gesprek met de gyneacoloog waar ik het meest contact mee heb gehad. Daarnaast stuur ik vandaag nog een mailtje naar de maatschappelijk werkster van Arnhem zodat zij ook op de hoogte is. Ik hoef voor nu even geen afspraak met haar, wil even zelf voelen en ervaren wat het met mee doet en hoe ik er in sta.
Lieve mensen, bedankt voor alle jullie lieve woorden en virtuele steun in de afgelopen tijd. Dat heeft mij erg goed gedaan en mij op de been gehouden om dit traject te door staan.
Liefs Monique
Abonneren op:
Posts (Atom)