vrijdag 17 februari 2012

Engeltje versus Duiveltje

Dat gevoel heb ik nu, dat ik op mijn ene schouder een engeltje heb zitten en op  mijn andere schouder een duiveltje. Het engeltje probeert mij te steunen bij het verwerken van het grote verdriet, maar het duiveltje ziet overal mogelijkheden om toch nog te proberen mijn wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat ik wil, haalt het duiveltje alles over hoop. Het is één grote chaos in mijn hoofd......En me hierin staande houden kost ontzettend veel energie. Ik ben dan ook moe, doodmoe en dat terwijl ik s'avonds als een blok in slaap val. Daarnaast al een aantal dagen een zeurende hoofdpijn en door alle stress en spanning krijg ik ook nog weer eens last van mijn nek. Het plaatje is weer eens compleet.....

Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.

Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit.  Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.

De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.

Monique


5 opmerkingen:

  1. Heel dikke knuffel! Het lijkt me zo moeilijk waar je doorheen moet. Snap je gevoel en twijfel zo goed, hoop dat je er uit komt en de keuze maakt die goed is en rust geeft, welke keuze dat ook is.

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo herkenbaar, dat gevoel. Het helpt je nu niks, maar de pijn wordt echt minder naarmate de tijd verder gaat. Het gevoel gaat echter nooit helemaal weg. Dat duiveltje verschijnt bij mij ook soms nog wel eens hoor (leuke man ....... kindje). Maar dan weet je ook wel weer heel snel wat reeel is. Je kan het duiveltje steeds sneller terug naar huis sturen gelukkig. En ook je gezin, waar al een lief kindje is, geeft steun.
    Voor nu een dikke knuffel voor jou. Blijf goed voor jezelf zorgen en blijf dicht bij je gevoel. Lees gerust mee op 't forum en voel je niet verplicht om enthousiast op alles te reageren. Ook daar hebben we ruimte voor.
    Heel veel sterkte en nogmaals dikke knuffels!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Monique, wat moet je toch veel doorstaan! En wat rot dat je nog steeds op twee kanten 'hangt' en die zo gewenste afsluiting nog niet kunt vinden.
    Al vind ik het ook heel begrijpelijk, dat je je aan elk sprankje hoop vast blijft houden.
    Ik hoop echt dat er een mooie toekomst voor je aandient, wat dat dan ook mag zijn en dat je je daarin helemaal gelukkig kunt voelen.
    Maar een scherp randje zal er altijd blijven, zoals Leonie ook al aangeeft, geef daar ook aan toe. Het is allemaal niet niks.
    En wat betreft het forum, heel begrijpelijk dat je nu afstand neemt en het confronterend vindt om over zwangeren en wens-zwangeren te lezen. Ik hoop dat je toch aanwezig blijft, op de manier die goed voelt voor jou. Er is ruimte voor alle gevoelens he!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik niet weet waar ik moet beginnen, mijn naam is Juan, ik ben 36 jaar oud ik kreeg de diagnose genitale herpesziekte, ik verloor alle hoop in het leven, maar net als alle andere zocht ik nog steeds naar een genezing zelfs op internet en daar ontmoet ik Dr. Ogala ik kon het eerst niet geloven maar ook mijn schok na enige toediening van zijn kruidengeneesmiddelen ik ben zo blij om te zeggen dat ik nu genezen ben ik moet dit wonderbaarlijke delen ervaring, dus ik zeg tegen alle anderen met genitale herpesziekten, neem voor een beter leven en een beter milieu contact op met Dr ogala via e-mail: ogalasolutiontemple@gmail.com je kunt ook bellen of WhatsApp +2348052394128

    BeantwoordenVerwijderen