Engeltje versus Duiveltje

Dat gevoel heb ik nu, dat ik op mijn ene schouder een engeltje heb zitten en op  mijn andere schouder een duiveltje. Het engeltje probeert mij te steunen bij het verwerken van het grote verdriet, maar het duiveltje ziet overal mogelijkheden om toch nog te proberen mijn wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat ik wil, haalt het duiveltje alles over hoop. Het is één grote chaos in mijn hoofd......En me hierin staande houden kost ontzettend veel energie. Ik ben dan ook moe, doodmoe en dat terwijl ik s'avonds als een blok in slaap val. Daarnaast al een aantal dagen een zeurende hoofdpijn en door alle stress en spanning krijg ik ook nog weer eens last van mijn nek. Het plaatje is weer eens compleet.....

Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.

Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit.  Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.

De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.

Monique