Het doek is gevallen....

Vanmorgen mijn eindgesprek gehad in Arnhem en deze was erg emotioneel. Ik had heel bewust een afspraak gemaakt met gyneaecoloog Rozenburg, omdat zij mij het afgelopen jaar het meest heeft gezien en ook altijd erg betrokken is.
Ik werd door haar uit de wachtkamer gehaald en lopende naar haar kamer sloeg ze haar arm om mijn schouder. Nou de tranen begonnen al meteen te lopen. Heb dit ook tegen haar gezegd en ze gaf aan dat het haar niets uit maakte, maar dat ze mij deze arm om de schouder wilde geven. Op haar kamer een heel emotioneel gesprek gehad en zij gaf aan dat ze zulke goede hoop had gehad en dat er geen aanwijzingen zijn waarom het niet mocht lukken bij mij. Elke keer zag het er zo goed uit en toch mocht het niet leiden tot een positief resultaat en dat vond ze heel erg voor mij.
Ik heb haar ook gezegd dat ondanks ik verstandelijk weet dat het over en uit is, ik ook nog ergens de hoop  heb dat ze me toch nog iets aan kunnen bieden. Dit begreep ze, maar ze gaf ook meteen aan dat ze niets meer aan te bieden heeft. Ja, wat er nog wel is dat ik een vierde IVF/ICSI poging onderga, maar deze zal dan geheel op mijn kosten zijn en of dit nu wel iets is wat ik moest gaan doen? Haar advies is om het niet te doen, maar dat ze mij niet kan tegenhouden als ik er wel voor zou gaan. Ik heb haar ook aangegeven dat ik de hoop en de wens nog steeds heb, maar niet meer zit te wachten op alle stress en spanning wat er ook bij komt kijken. Als ik nu zeker wist dat de vierde poging raak zou zijn, zou ik het meteen doen. Maar ik ga het dus niet doen.....

Ze gaf aan dat ze me een ontzettend mooi mens vind, dat ik mijn zaken goed allemaal zelf voor elkaar heb gekregen wat werk en privé betreft, maar dat ik helaas het zwanger worden niet zelf kan bepalen en in de hand heb. Ze gaf aan dat ze er van overtuigd is dat ik dit verdriet wat ik nu heb en het rouwverwerkingsproces wat ik nu moet ondergaan, goed ga doorkomen. Hier ben ik gelukkig zelf ook van overtuigd, ik ben een vechter en ondanks dat mijn wens er altijd zal blijven, zal het op een gegeven moment wel een plekje krijgen. Maar het heeft tijd nodig.
Vorige week heb ik nog een afspraak gehad bij de maatschappelijk werkster en heb ik bij ook aangegeven dat ik niet wist hoe het met mij zal gaan als ik het eindgesprek heb gehad. Stort ik dan in elkaar of zal het juist opluchting geven, omdat ik nu kan beginnen aan het rouwverwerkingsproces. Zij gaf aan niet te verwachten dat ik instort, volgens haar ben ik al de weg in geslagen om afscheid te nemen van mijn wens, maar staat er een hek op de weg die nog op slot zit en de arts is degene die deze open kan zetten door mijn traject af te sluiten. Ik heb dit ook vanmorgen aangegeven en de gyn heeft het hek open gezet voor mij....

Bij het afscheid gaf de gyn aan dat ze mij graag een knuffel wilde geven als afscheid en dat ze hoopte dat mocht ik een keer in Arnhem zijn met Marijn dat ik dan even langs zou komen. Ze zou het daarnaast erg prettig vinden als ik af en toe iets van mij liet horen. Lopende uit haar kantoor kwam de IVF-verpleegkundige op mij aflopen om te vragen of ze nog iets voor mij kon betekenen. Ook van haar kreeg ik een knuffel. Even later gevolgd door een knuffel van de andere IVF-verpleegkundige. Mensen met gevoel en betrokkenheid.

Na 7,5 jaar in het traject te hebben gezeten bij het Rijnstate, 21 oktober 2004 heb ik mijn intake gehad is het traject nu ten einde. De komende tijd zal in het teken staan van het goed voor mijzelf zorgen en goed naar mijzelf luisteren, in plaats maar de ander op de eerste plaats te zetten. Een nieuw leerproces is begonnen, oftewel een nieuw traject is gestart.

In het winkeltje in het ziekenhuis kwam ik een ontzettend mooi beeldje tegen. Ik heb iets met beeldjes van moeders met kinderen en dit beeldje symboliseert voor mij het traject wat ik nu in ga voor de rest van mijn leven. Marijn en ik als eenheid , het gezin wat wij samen vormen!

Monique