Bijna 5 maanden geleden heb ik hier voor het laatst geschreven. Shame on me!
In die bijna 5 maanden heeft mijn leven niet stil gestaan, in tegendeel er is veel gebeurt, heel veel. Positieve dingen, maar ook minder positieve.
Wat het beeindigen van mijn kinderwens en uitbreiding van mijn gezinnetje betreft heb ik een soort berusting gevonden. Natuurlijk is het verdriet er nog steeds, maar het staat niet op de voorgrond. Het beheerst niet mijn leven. Zo heb ik het babykamertje te koop staan op marktplaats en heb ik ook al wat babyspullen weggegeven. En dat voelt goed. De planning is om het kamertje boven, wat ooit een babykamer moest worden, om te turnen tot een speel annex werkkamer voor Marijn en mij. De verf is al in huis, nu het kamertje nog leeghalen ;-)
In mei ben ik met Marijn een weekje naar Spanje geweest, Marijn zijn eerste buitenlandse vakantie en zijn eerste vliegreis. We waren een week op elkaar aan gewezen en dat heeft ons goed gedaan. De vakantie is dan ook voorbij gevlogen.
In juni is Marijn al weer 5 geworden en wat voelt hij zich groot. Een week voor zijn vijfde verjaardag heeft hij de zijwieltjes van zijn fietsje vaarwel gezegt en elke avond crosst hij nu op zijn fietsje rond als we het hondje van de buurvrouw uitlaten. Ook is hij over naar groep 2 en wat is hij trots op zijn rapport.
Zoals de titel al beschreef zijn het goede en slechte tijden. Helaas heb ik te maken gekregen met een vervelend voorval, waarbij er sprake was van agressie, mishandeling en bedreiging richting mij. Ik ga op mijn log niet verder in op wat er nu precies is gebeurt, maar het heeft veel impact op mij. Meer dan ik had gedacht en had verwacht. Dit maakt dat ik erg slecht in mijn vel zit en zelfs mijn vakantie een week heb uitgesteld, omdat ik bang ben dat ik zal gaan instorten als ik thuis kom te zitten. Ik heb contact met de praktijkondersteuner van mijn huisarts en zij heeft nu ingegrepen en mij verwezen naar een psycho-trauma team. Zij heeft hier druk achter gezet en volgende week zal ik er al een afspraak hebben. Ik hoop dat zij mij kunnen helpen, want zoals het nu gaat, gaat het niet meer.
Met ondersteuning van een aantal lieve mensen toch de stap gezet om er een weekje uit te gaan met Marijn. De één stelt een vouwwagen ter beschikking en zorgt ervoor dat deze op wordt gezet, de ander zorgt ervoor dat Marijn en ik op de plaats van bestemming komen en weer een ander zorgt ervoor dat onze fietsen er komen. Hartverscheurend wat deze mensen voor mij doen. Daarnaast heb ik nog een aantal lieve mensen om mij heen, waar ik mijn verhaal kwijt kan en dat houdt mij op de been in deze zeer moeilijke tijd.
Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik ontzettend op zie tegen de komende tijd, want deze zal niet gemakkelijk worden, maar als ik het niet ga doen, dan zijn de gevolgen denk ik niet te overzien. Dus ik ga ervoor, want ik heb niet alleen de zorg voor mijzelf, maar ook voor mijn kleine mannetje. Hij is mijn alles, hij is mijn wereld, samen zijn we één!
Liefs Monique
zaterdag 11 augustus 2012
vrijdag 23 maart 2012
The week afther
We zijn nu ruim een week na het eindgesprek en ik moet zeggen me goed te voelen. Ik heb het eindgesprek nodig gehad om eindelijk de weg in te kunnen slaan van het afsluiten van mijn grote wens. Ookal voel ik mij nu goed, weet ik dat er ook momenten zullen komen waarop ik mij wat minder ga voelen. Dat ik dan even minder goed zal kunnen omgaan met de weg die ik nu ben ingeslagen, maar dat is een deel van het proces. Dat merkte ik gisteren al, ik las op een forum het verhaal van iemand die zwanger is van haar allerlaatste IVF poging. Dan gaat er toch wel iets van jaloezie door mij heen van waarom zij wel en ik niet. Maar ook dat hoort bij het proces.
Afgelopen dinsdag telefonisch contact gehad met de maatschappelijk werkster van het Rijnstate. Zij had een mail gehad van de gyn waar ik het eindgesprek mee heb gehad en hierin had de gyn neergezet dat ze er alle vertrouwen in had dat het wel met mij goed zou komen. De maatschappelijk werkster kon dit alleen maar beamen. Omdat zij op dit moment ook geen meerwaarde heeft hebben we besloten om het contact te beeindigen. Mocht ik toch weer behoefte krijgen aan contact kan ik bellen.
Een paar weken geleden ben ik weer begonnen aan cranio sacrale therapie. Hier heb ik 3 jaar geleden veel baat bij gehad, aangezien alle spanningen en stress meteen een aanval doen op mijn nek en linkerschouder. De dag na mijn eindgesprek heb ik ook een behandeling gehad en hier heeft mijn lichaam erg heftig op gereageert. Ik heb de volgende dag mij ziek moeten melden, omdat mijn lichaam niet meer rustig te krijgen was. Een nieuwe behandeling van een uur heeft mijn lichaam weer tot rust kunnen krijgen. Gisteren had ik de volgende behandeling, maar door de fysiotherapeut is besloten deze voortijdig te beeindigen, aangezien mijn lichaam opnieuw heftig ging reageren. Hij wil volgende week eerst mijn casus voorleggen aan zijn collega's om een goede behandelingsplan op te kunnen stellen. Het is namelijk niet de bedoeling dat ik elke keer na een behandeling zoveel last er van over houd en mijn lichaam zo heftig regaeert dat ik mij ziek moet melden. Ik word volgende week door hem gebeld en ben benieuwd hoe het verder zal gaan, want ondanks de heftige reacties heb ik er wel veel baat bij.
Dat ik positief in het leven sta en verder kan, blijkt ook wel uit het feit dat ik een vakantie heb geboekt voor Marijn en mij. Wij vliegen op 8 mei voor een weekje naar de Spaanse zon. Ik vond het behoorlijk eng om deze stap te nemen en alleen met hem naar het buitenland te gaan, maar heb het gedaan!! Marijn is helemaal hieperdepiep sinds hij weet dat we gaan vliegen en heeft het over niets anders meer. Worden nog lange weken voor hem tot we vertrekken :-).
Monique
Afgelopen dinsdag telefonisch contact gehad met de maatschappelijk werkster van het Rijnstate. Zij had een mail gehad van de gyn waar ik het eindgesprek mee heb gehad en hierin had de gyn neergezet dat ze er alle vertrouwen in had dat het wel met mij goed zou komen. De maatschappelijk werkster kon dit alleen maar beamen. Omdat zij op dit moment ook geen meerwaarde heeft hebben we besloten om het contact te beeindigen. Mocht ik toch weer behoefte krijgen aan contact kan ik bellen.
Een paar weken geleden ben ik weer begonnen aan cranio sacrale therapie. Hier heb ik 3 jaar geleden veel baat bij gehad, aangezien alle spanningen en stress meteen een aanval doen op mijn nek en linkerschouder. De dag na mijn eindgesprek heb ik ook een behandeling gehad en hier heeft mijn lichaam erg heftig op gereageert. Ik heb de volgende dag mij ziek moeten melden, omdat mijn lichaam niet meer rustig te krijgen was. Een nieuwe behandeling van een uur heeft mijn lichaam weer tot rust kunnen krijgen. Gisteren had ik de volgende behandeling, maar door de fysiotherapeut is besloten deze voortijdig te beeindigen, aangezien mijn lichaam opnieuw heftig ging reageren. Hij wil volgende week eerst mijn casus voorleggen aan zijn collega's om een goede behandelingsplan op te kunnen stellen. Het is namelijk niet de bedoeling dat ik elke keer na een behandeling zoveel last er van over houd en mijn lichaam zo heftig regaeert dat ik mij ziek moet melden. Ik word volgende week door hem gebeld en ben benieuwd hoe het verder zal gaan, want ondanks de heftige reacties heb ik er wel veel baat bij.
Dat ik positief in het leven sta en verder kan, blijkt ook wel uit het feit dat ik een vakantie heb geboekt voor Marijn en mij. Wij vliegen op 8 mei voor een weekje naar de Spaanse zon. Ik vond het behoorlijk eng om deze stap te nemen en alleen met hem naar het buitenland te gaan, maar heb het gedaan!! Marijn is helemaal hieperdepiep sinds hij weet dat we gaan vliegen en heeft het over niets anders meer. Worden nog lange weken voor hem tot we vertrekken :-).
Monique
woensdag 14 maart 2012
Het doek is gevallen....
Vanmorgen mijn eindgesprek gehad in Arnhem en deze was erg emotioneel. Ik had heel bewust een afspraak gemaakt met gyneaecoloog Rozenburg, omdat zij mij het afgelopen jaar het meest heeft gezien en ook altijd erg betrokken is.
Ik werd door haar uit de wachtkamer gehaald en lopende naar haar kamer sloeg ze haar arm om mijn schouder. Nou de tranen begonnen al meteen te lopen. Heb dit ook tegen haar gezegd en ze gaf aan dat het haar niets uit maakte, maar dat ze mij deze arm om de schouder wilde geven. Op haar kamer een heel emotioneel gesprek gehad en zij gaf aan dat ze zulke goede hoop had gehad en dat er geen aanwijzingen zijn waarom het niet mocht lukken bij mij. Elke keer zag het er zo goed uit en toch mocht het niet leiden tot een positief resultaat en dat vond ze heel erg voor mij.
Ik heb haar ook gezegd dat ondanks ik verstandelijk weet dat het over en uit is, ik ook nog ergens de hoop heb dat ze me toch nog iets aan kunnen bieden. Dit begreep ze, maar ze gaf ook meteen aan dat ze niets meer aan te bieden heeft. Ja, wat er nog wel is dat ik een vierde IVF/ICSI poging onderga, maar deze zal dan geheel op mijn kosten zijn en of dit nu wel iets is wat ik moest gaan doen? Haar advies is om het niet te doen, maar dat ze mij niet kan tegenhouden als ik er wel voor zou gaan. Ik heb haar ook aangegeven dat ik de hoop en de wens nog steeds heb, maar niet meer zit te wachten op alle stress en spanning wat er ook bij komt kijken. Als ik nu zeker wist dat de vierde poging raak zou zijn, zou ik het meteen doen. Maar ik ga het dus niet doen.....
Ze gaf aan dat ze me een ontzettend mooi mens vind, dat ik mijn zaken goed allemaal zelf voor elkaar heb gekregen wat werk en privé betreft, maar dat ik helaas het zwanger worden niet zelf kan bepalen en in de hand heb. Ze gaf aan dat ze er van overtuigd is dat ik dit verdriet wat ik nu heb en het rouwverwerkingsproces wat ik nu moet ondergaan, goed ga doorkomen. Hier ben ik gelukkig zelf ook van overtuigd, ik ben een vechter en ondanks dat mijn wens er altijd zal blijven, zal het op een gegeven moment wel een plekje krijgen. Maar het heeft tijd nodig.
Vorige week heb ik nog een afspraak gehad bij de maatschappelijk werkster en heb ik bij ook aangegeven dat ik niet wist hoe het met mij zal gaan als ik het eindgesprek heb gehad. Stort ik dan in elkaar of zal het juist opluchting geven, omdat ik nu kan beginnen aan het rouwverwerkingsproces. Zij gaf aan niet te verwachten dat ik instort, volgens haar ben ik al de weg in geslagen om afscheid te nemen van mijn wens, maar staat er een hek op de weg die nog op slot zit en de arts is degene die deze open kan zetten door mijn traject af te sluiten. Ik heb dit ook vanmorgen aangegeven en de gyn heeft het hek open gezet voor mij....
Bij het afscheid gaf de gyn aan dat ze mij graag een knuffel wilde geven als afscheid en dat ze hoopte dat mocht ik een keer in Arnhem zijn met Marijn dat ik dan even langs zou komen. Ze zou het daarnaast erg prettig vinden als ik af en toe iets van mij liet horen. Lopende uit haar kantoor kwam de IVF-verpleegkundige op mij aflopen om te vragen of ze nog iets voor mij kon betekenen. Ook van haar kreeg ik een knuffel. Even later gevolgd door een knuffel van de andere IVF-verpleegkundige. Mensen met gevoel en betrokkenheid.
Na 7,5 jaar in het traject te hebben gezeten bij het Rijnstate, 21 oktober 2004 heb ik mijn intake gehad is het traject nu ten einde. De komende tijd zal in het teken staan van het goed voor mijzelf zorgen en goed naar mijzelf luisteren, in plaats maar de ander op de eerste plaats te zetten. Een nieuw leerproces is begonnen, oftewel een nieuw traject is gestart.
In het winkeltje in het ziekenhuis kwam ik een ontzettend mooi beeldje tegen. Ik heb iets met beeldjes van moeders met kinderen en dit beeldje symboliseert voor mij het traject wat ik nu in ga voor de rest van mijn leven. Marijn en ik als eenheid , het gezin wat wij samen vormen!
Monique
Ik werd door haar uit de wachtkamer gehaald en lopende naar haar kamer sloeg ze haar arm om mijn schouder. Nou de tranen begonnen al meteen te lopen. Heb dit ook tegen haar gezegd en ze gaf aan dat het haar niets uit maakte, maar dat ze mij deze arm om de schouder wilde geven. Op haar kamer een heel emotioneel gesprek gehad en zij gaf aan dat ze zulke goede hoop had gehad en dat er geen aanwijzingen zijn waarom het niet mocht lukken bij mij. Elke keer zag het er zo goed uit en toch mocht het niet leiden tot een positief resultaat en dat vond ze heel erg voor mij.
Ik heb haar ook gezegd dat ondanks ik verstandelijk weet dat het over en uit is, ik ook nog ergens de hoop heb dat ze me toch nog iets aan kunnen bieden. Dit begreep ze, maar ze gaf ook meteen aan dat ze niets meer aan te bieden heeft. Ja, wat er nog wel is dat ik een vierde IVF/ICSI poging onderga, maar deze zal dan geheel op mijn kosten zijn en of dit nu wel iets is wat ik moest gaan doen? Haar advies is om het niet te doen, maar dat ze mij niet kan tegenhouden als ik er wel voor zou gaan. Ik heb haar ook aangegeven dat ik de hoop en de wens nog steeds heb, maar niet meer zit te wachten op alle stress en spanning wat er ook bij komt kijken. Als ik nu zeker wist dat de vierde poging raak zou zijn, zou ik het meteen doen. Maar ik ga het dus niet doen.....
Ze gaf aan dat ze me een ontzettend mooi mens vind, dat ik mijn zaken goed allemaal zelf voor elkaar heb gekregen wat werk en privé betreft, maar dat ik helaas het zwanger worden niet zelf kan bepalen en in de hand heb. Ze gaf aan dat ze er van overtuigd is dat ik dit verdriet wat ik nu heb en het rouwverwerkingsproces wat ik nu moet ondergaan, goed ga doorkomen. Hier ben ik gelukkig zelf ook van overtuigd, ik ben een vechter en ondanks dat mijn wens er altijd zal blijven, zal het op een gegeven moment wel een plekje krijgen. Maar het heeft tijd nodig.
Vorige week heb ik nog een afspraak gehad bij de maatschappelijk werkster en heb ik bij ook aangegeven dat ik niet wist hoe het met mij zal gaan als ik het eindgesprek heb gehad. Stort ik dan in elkaar of zal het juist opluchting geven, omdat ik nu kan beginnen aan het rouwverwerkingsproces. Zij gaf aan niet te verwachten dat ik instort, volgens haar ben ik al de weg in geslagen om afscheid te nemen van mijn wens, maar staat er een hek op de weg die nog op slot zit en de arts is degene die deze open kan zetten door mijn traject af te sluiten. Ik heb dit ook vanmorgen aangegeven en de gyn heeft het hek open gezet voor mij....
Bij het afscheid gaf de gyn aan dat ze mij graag een knuffel wilde geven als afscheid en dat ze hoopte dat mocht ik een keer in Arnhem zijn met Marijn dat ik dan even langs zou komen. Ze zou het daarnaast erg prettig vinden als ik af en toe iets van mij liet horen. Lopende uit haar kantoor kwam de IVF-verpleegkundige op mij aflopen om te vragen of ze nog iets voor mij kon betekenen. Ook van haar kreeg ik een knuffel. Even later gevolgd door een knuffel van de andere IVF-verpleegkundige. Mensen met gevoel en betrokkenheid.
Na 7,5 jaar in het traject te hebben gezeten bij het Rijnstate, 21 oktober 2004 heb ik mijn intake gehad is het traject nu ten einde. De komende tijd zal in het teken staan van het goed voor mijzelf zorgen en goed naar mijzelf luisteren, in plaats maar de ander op de eerste plaats te zetten. Een nieuw leerproces is begonnen, oftewel een nieuw traject is gestart.
In het winkeltje in het ziekenhuis kwam ik een ontzettend mooi beeldje tegen. Ik heb iets met beeldjes van moeders met kinderen en dit beeldje symboliseert voor mij het traject wat ik nu in ga voor de rest van mijn leven. Marijn en ik als eenheid , het gezin wat wij samen vormen!
Monique
vrijdag 24 februari 2012
Het houdt niet over...
Hier even een berichtje van mij. Het gaat niet zo heel erg denderend en heb een aantal slechte dagen achter de rug waarin ik veel heb gehuild. Ik voel mij af en toe net een borderliner, ik vlieg van de ene emotie in de andere.
Helaas heb ik ook lichamelijke klachten er bij gekregen, dat maakt het er niet beter op. Aan een auto-ongeluk 14 jaar geleden heb ik een whiplash over gehouden en deze speelt behoorlijk op. Mijn nek is mijn zwakke plek en door alle stress en spanning die ik op dit moment mee maak, heeft dit zijn weerslag op mijn nek. Gevolg veel nekpijn, spieren zijn totaal gespannen aan de linkerkant van mijn nek met doorstraling naar hoofd, schouder en linkerarm. Woensdagochtend in tranen een fysiotherapeut gebeld en gelukkig kon ik daar s'middags al terecht.
Woensdagavond een diclofenac in genomen om mijn spieren iets te laten ontspannen en laat ik hier nu een allergische reactie op hebben gekregen. Gevolg opgezwollen handen, voeten en gezicht, een vuurrood lichaam met ontzettend veel jeuk. Gelukkig is dit gaandeweg wel weer afgezakt.
Aanstaande maandag heb ik hier in het ziekenhuis een afspraak staan voor cranio sacrale therapie. Deze heb ik 3 jaar geleden ook een tijdje gehad en veel baat bij gehad, Toen ik gisteren belde kreeg ik te horen dat er een wachtlijst was van een aantal weken en heb met toen op de wachtlijst gezet. Vanmiddag kreeg ik opeens een telefoontje dat ik er maandag al terecht kan voor een afspraak. Ben ik erg blij mee.
Ik ben een beetje aan het overleven met alles, 14 maart staat het afsluitend gesprek in Arnhem met de gyneacoloog en ik denk dat ik daarna pas echt kan beginnen met afsluiten. Ondanks dat ik weet dat er een zeer, zeer, zeer kleine kans is dat mij nog een aanbod wordt gedaan om verder te gaan, is die hoop er wel. Een goede vriend gaf aan dat hij zich deze hoop wel kon voorstellen, want ik heb al eerder gedacht dat het einde van het traject in zicht was en toen werd er mij alsnog een aanbod gedaan. Ik denk echt niet dat dit er nu weer in zit, maar moet horen dat het nu echt definitief is.
Monique
Helaas heb ik ook lichamelijke klachten er bij gekregen, dat maakt het er niet beter op. Aan een auto-ongeluk 14 jaar geleden heb ik een whiplash over gehouden en deze speelt behoorlijk op. Mijn nek is mijn zwakke plek en door alle stress en spanning die ik op dit moment mee maak, heeft dit zijn weerslag op mijn nek. Gevolg veel nekpijn, spieren zijn totaal gespannen aan de linkerkant van mijn nek met doorstraling naar hoofd, schouder en linkerarm. Woensdagochtend in tranen een fysiotherapeut gebeld en gelukkig kon ik daar s'middags al terecht.
Woensdagavond een diclofenac in genomen om mijn spieren iets te laten ontspannen en laat ik hier nu een allergische reactie op hebben gekregen. Gevolg opgezwollen handen, voeten en gezicht, een vuurrood lichaam met ontzettend veel jeuk. Gelukkig is dit gaandeweg wel weer afgezakt.
Aanstaande maandag heb ik hier in het ziekenhuis een afspraak staan voor cranio sacrale therapie. Deze heb ik 3 jaar geleden ook een tijdje gehad en veel baat bij gehad, Toen ik gisteren belde kreeg ik te horen dat er een wachtlijst was van een aantal weken en heb met toen op de wachtlijst gezet. Vanmiddag kreeg ik opeens een telefoontje dat ik er maandag al terecht kan voor een afspraak. Ben ik erg blij mee.
Ik ben een beetje aan het overleven met alles, 14 maart staat het afsluitend gesprek in Arnhem met de gyneacoloog en ik denk dat ik daarna pas echt kan beginnen met afsluiten. Ondanks dat ik weet dat er een zeer, zeer, zeer kleine kans is dat mij nog een aanbod wordt gedaan om verder te gaan, is die hoop er wel. Een goede vriend gaf aan dat hij zich deze hoop wel kon voorstellen, want ik heb al eerder gedacht dat het einde van het traject in zicht was en toen werd er mij alsnog een aanbod gedaan. Ik denk echt niet dat dit er nu weer in zit, maar moet horen dat het nu echt definitief is.
Monique
vrijdag 17 februari 2012
Engeltje versus Duiveltje
Dat gevoel heb ik nu, dat ik op mijn ene schouder een engeltje heb zitten en op mijn andere schouder een duiveltje. Het engeltje probeert mij te steunen bij het verwerken van het grote verdriet, maar het duiveltje ziet overal mogelijkheden om toch nog te proberen mijn wens in vervulling te laten gaan. Ondanks dat ik rationeel heel goed weet wat ik wil, haalt het duiveltje alles over hoop. Het is één grote chaos in mijn hoofd......En me hierin staande houden kost ontzettend veel energie. Ik ben dan ook moe, doodmoe en dat terwijl ik s'avonds als een blok in slaap val. Daarnaast al een aantal dagen een zeurende hoofdpijn en door alle stress en spanning krijg ik ook nog weer eens last van mijn nek. Het plaatje is weer eens compleet.....
Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.
Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit. Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.
De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.
Monique
Rationeel wil ik gewoon het allemaal een plekje gaan geven en het afsluiten, maar ik weet ook wel dat zoiets tijd kost. Ik weet ook dat hoe ik mij nu voel, ook bij het verwerken hoort en ik sta nog maar aan het begin van het verwerkingsproces.
En toch hoe graag ik het ook af wil sluiten, toch blijf ik nog op een wonder hopen dat mij alsnog een aanbod wordt gedaan om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dat de gynaecoloog op 14 maart tijdens het afsluitend gesprek alsnog met een mogelijkheid komt. En ik weet, ik weet dat de kans hierop zeer, zeer klein is, of liever gezegd er niet is, maar toch....Die hoop is er gewoon. Een goede vriend gaf vandaag aan dat hij mijn hoop heel goed kon voorstellen, want er is mij al eerder een escape mogelijkheid geboden om door te gaan via IVF, terwijl er altijd was gezegd dat dit er niet in zou zitten.
Ik ben lid van een aantal forums, waar ik altijd veel steun uit heb gehaald, maar merk dat ik mij er meer en meer van ga terugtrekken. Ik krijg steeds meer moeite met het lezen van de verhalen van de meiden die zwanger zijn of bezig zijn zwanger te worden, terwijl dit er voor mij niet meer inzit. Het is erg confronterend en ik zit me dan ook af te vragen of ik er even geen afstand van moet nemen. Toch log ik mij elke dag in, want ben wel heel benieuwd naar hoe het gaat met de meiden die zwanger zijn of bezig zijn met een poging. Ik leef ontzettend met ze mee, want weet maar al te goed hoe het is. Dat maakt ook dat ik er geen afstand van wil nemen.
De afgelopen dagen zijn erg zwaar geweest en heb ik veel gehuild, en weet je ik ben hier blij om. Ik ben altijd erg bang geweest dat wanneer het einde er zou zijn ik een muur om me heen zou trekken of me volledig zou storten in verdriet en tot niets zou komen. Nu ben ik ook wel verdrietig, wat ook erg logisch is, maar ik ga er niet aan ten onder. Ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft en dat de ups en downs, de pieken en dalen die ik op dit moment ervaar steeds meer in evenwicht komen.
Monique
zondag 5 februari 2012
En dan komt alsnog de klap....
Na een aantal rustige dagen, waarin ik versteld stond van mijzelf hoe ik hoe ik met het beeindigen van mijn droom om ging, kwam vanmorgen de omslag.
Vanmorgen ongesteld geworden en dat gaf toch wel de echte bevestiging. *SLIK*
Daarnaast las ik net een net een blog over mogelijkheden voor een vierde poging. Je spaart dan alle medicatie op die je overhebt en Arnhem "sponsort" je dan en dan ben je alleen de kosten van het ziekenhuis in Arnhem en Utrecht kwijt (ongeveer 2500 euro). Mijn hart maakte even een sprongentje.
Ik heb tijdens de ICSI-pogingen alle medicatie opgespaard die ik over had. Het was de bedoeling dat ik deze zou geven aan iemand die al drie mislukte ICSI-pogingen achter de rug had en wilde gaan voor een vierde poging. Maar zij is nu spontaan zwanger geworden en heeft het niet meer nodig.
Ik heb een kapitaal aan medicatie boven in de kast liggen en nu ik hoorde van de constructie van het sponseren, dacht ik even aan mijzelf..... Dan begint er toch iets te kriebelen, maar 2500 euro is veel geld. Ik heb altijd gezegd dat ik niet verder ging dan de drie vergoede pogingen, want ergens moet er een grens getrokken worden. Als ik zeker wist dat de vierde poging mij alsnog mijn droom liet uitkomen dan deed ik het, maar deze garantie is er niet.
Ik heb het grote geluk dat ik al gezegend ben met een mooi mannetje en ookal had ik mijn gezinnetje graag uitgebreid, ik heb al wel een gezinnetje! Er zijn genoeg meiden en stellen die dit geluk niet mogen hebben.
Ik heb 14 maart de afspraak staan in Arnhem en aangezien het een afsluitend gesprek is ben ik wel benieuwd naar hoe dit gesprek verloopt en de inhoud ervan.
Voor nu ga ik mij maar eerst richten op mijzelf.
Monique
Vanmorgen ongesteld geworden en dat gaf toch wel de echte bevestiging. *SLIK*
Daarnaast las ik net een net een blog over mogelijkheden voor een vierde poging. Je spaart dan alle medicatie op die je overhebt en Arnhem "sponsort" je dan en dan ben je alleen de kosten van het ziekenhuis in Arnhem en Utrecht kwijt (ongeveer 2500 euro). Mijn hart maakte even een sprongentje.
Ik heb tijdens de ICSI-pogingen alle medicatie opgespaard die ik over had. Het was de bedoeling dat ik deze zou geven aan iemand die al drie mislukte ICSI-pogingen achter de rug had en wilde gaan voor een vierde poging. Maar zij is nu spontaan zwanger geworden en heeft het niet meer nodig.
Ik heb een kapitaal aan medicatie boven in de kast liggen en nu ik hoorde van de constructie van het sponseren, dacht ik even aan mijzelf..... Dan begint er toch iets te kriebelen, maar 2500 euro is veel geld. Ik heb altijd gezegd dat ik niet verder ging dan de drie vergoede pogingen, want ergens moet er een grens getrokken worden. Als ik zeker wist dat de vierde poging mij alsnog mijn droom liet uitkomen dan deed ik het, maar deze garantie is er niet.
Ik heb het grote geluk dat ik al gezegend ben met een mooi mannetje en ookal had ik mijn gezinnetje graag uitgebreid, ik heb al wel een gezinnetje! Er zijn genoeg meiden en stellen die dit geluk niet mogen hebben.
Ik heb 14 maart de afspraak staan in Arnhem en aangezien het een afsluitend gesprek is ben ik wel benieuwd naar hoe dit gesprek verloopt en de inhoud ervan.
Voor nu ga ik mij maar eerst richten op mijzelf.
Monique
woensdag 1 februari 2012
Mijn droom is over......
Ik wilde dat ik anders nieuws te melden had, maar mijn droom is over......
Vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en deze was negatief.
Ik ben nog steeds niet ongesteld en heb daarom ookal contact opgenomen met Arnhem. Zij gaven aan dat deze wordt tegen gehouden door de vaginale bolletjes die ik moest gebruiken en mag hier nu mee stoppen. Ik zal dan met een aantal dagen ongesteld gaan worden.
Ondanks het verdriet wat ik nu voel, voel ik ook wel iets opluchting. Na ruim 3,5 jaar bezig te zijn geweest met het vervullen van mijn wens voor een tweede kindje, kan ik nu (eindelijk) gaan beginnen met het afsluiten van het traject. Ik verwacht niet dat dit altijd even gemakkelijk zal zijn, maar zal me hier wel door heen slaan met zijn ups en downs. En wie weet valt het wel allemaal mee, aangezien ik er al rekening mee hield dat mijn droom niet in vervulling zou gaan.
Ik heb 14 maart een afspraak staan in Arnhem voor een afsluitend gesprek met de gyneacoloog waar ik het meest contact mee heb gehad. Daarnaast stuur ik vandaag nog een mailtje naar de maatschappelijk werkster van Arnhem zodat zij ook op de hoogte is. Ik hoef voor nu even geen afspraak met haar, wil even zelf voelen en ervaren wat het met mee doet en hoe ik er in sta.
Lieve mensen, bedankt voor alle jullie lieve woorden en virtuele steun in de afgelopen tijd. Dat heeft mij erg goed gedaan en mij op de been gehouden om dit traject te door staan.
Liefs Monique
Vanmorgen een zwangerschapstest gedaan en deze was negatief.
Ik ben nog steeds niet ongesteld en heb daarom ookal contact opgenomen met Arnhem. Zij gaven aan dat deze wordt tegen gehouden door de vaginale bolletjes die ik moest gebruiken en mag hier nu mee stoppen. Ik zal dan met een aantal dagen ongesteld gaan worden.
Ondanks het verdriet wat ik nu voel, voel ik ook wel iets opluchting. Na ruim 3,5 jaar bezig te zijn geweest met het vervullen van mijn wens voor een tweede kindje, kan ik nu (eindelijk) gaan beginnen met het afsluiten van het traject. Ik verwacht niet dat dit altijd even gemakkelijk zal zijn, maar zal me hier wel door heen slaan met zijn ups en downs. En wie weet valt het wel allemaal mee, aangezien ik er al rekening mee hield dat mijn droom niet in vervulling zou gaan.
Ik heb 14 maart een afspraak staan in Arnhem voor een afsluitend gesprek met de gyneacoloog waar ik het meest contact mee heb gehad. Daarnaast stuur ik vandaag nog een mailtje naar de maatschappelijk werkster van Arnhem zodat zij ook op de hoogte is. Ik hoef voor nu even geen afspraak met haar, wil even zelf voelen en ervaren wat het met mee doet en hoe ik er in sta.
Lieve mensen, bedankt voor alle jullie lieve woorden en virtuele steun in de afgelopen tijd. Dat heeft mij erg goed gedaan en mij op de been gehouden om dit traject te door staan.
Liefs Monique
maandag 16 januari 2012
Twee embryo's in de buik!!!
Hier een hele blije Monique!
Vanaf 10.00 uur vanmorgen zat ik stijf van de zenuwen bij de telefoon. Tussen 10.00-12.00 uur zou ik worden gebeld of mijn embryo's goed waren ontdooit en zo ja hoe laat ik dan in Utrecht moest zijn voor de terugplaatsing. En de klok tikte maar en tikte maar door. Hoe langer het durde hoe meer ik het idee kreeg dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Even na 11.00 uur kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. Ze hadden mijn 2 embryo's ontdooit en beiden waren goed genoeg voor terugplaatsing! De ene zag er perfect uit en de andere iets minder, maar wel goed genoeg voor terugplaatsing.
Vanmiddag om 14.50 uur was de afspraak voor de terugplaatsing, en deze ging snel!!! Normaal is het één grote ellende om mijn baarmoedermond te vinden, moet er veel gewroet plaatsvinden en soms zelfs tangetjes gebruikt worden. De arts van vanmiddag had zich goed in gelezen in mijn dossier en de tekening en beschrijving bestudeerd die er de vorige keer was gemaakt. Nou en dat ze mijn dossier goed had bestudeerd bleek wel, in no time had ze mijn baarmoedermond in zicht en konden mijn embryo's terugggeplaatst worden. Misschien heel raar gezegd, maar ik heb het gevoel dat mijn kindjes weer terug zijn bij mama! Ze heeft ze ook iets verder in de baarmoeder in gebracht dan normaal.
Na de terugplaatsing werd er nog een echo gemaakt en hier op was goed te zien dat de embryo's in mijn baarmoeder zaten. Je zag 2 witte stipjes die dicht bij elkaar zaten.
En nu is het lange wachten weer begonnen. 31 januari is mijn testdag!
Vandaag zou het blue monday zijn??? Nou, hier absoluut geen blue monday gevoel!!!
Monique
Vanaf 10.00 uur vanmorgen zat ik stijf van de zenuwen bij de telefoon. Tussen 10.00-12.00 uur zou ik worden gebeld of mijn embryo's goed waren ontdooit en zo ja hoe laat ik dan in Utrecht moest zijn voor de terugplaatsing. En de klok tikte maar en tikte maar door. Hoe langer het durde hoe meer ik het idee kreeg dat ik slecht nieuws te horen zou krijgen. Even na 11.00 uur kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. Ze hadden mijn 2 embryo's ontdooit en beiden waren goed genoeg voor terugplaatsing! De ene zag er perfect uit en de andere iets minder, maar wel goed genoeg voor terugplaatsing.
Vanmiddag om 14.50 uur was de afspraak voor de terugplaatsing, en deze ging snel!!! Normaal is het één grote ellende om mijn baarmoedermond te vinden, moet er veel gewroet plaatsvinden en soms zelfs tangetjes gebruikt worden. De arts van vanmiddag had zich goed in gelezen in mijn dossier en de tekening en beschrijving bestudeerd die er de vorige keer was gemaakt. Nou en dat ze mijn dossier goed had bestudeerd bleek wel, in no time had ze mijn baarmoedermond in zicht en konden mijn embryo's terugggeplaatst worden. Misschien heel raar gezegd, maar ik heb het gevoel dat mijn kindjes weer terug zijn bij mama! Ze heeft ze ook iets verder in de baarmoeder in gebracht dan normaal.
Na de terugplaatsing werd er nog een echo gemaakt en hier op was goed te zien dat de embryo's in mijn baarmoeder zaten. Je zag 2 witte stipjes die dicht bij elkaar zaten.
En nu is het lange wachten weer begonnen. 31 januari is mijn testdag!
Vandaag zou het blue monday zijn??? Nou, hier absoluut geen blue monday gevoel!!!
Monique
woensdag 11 januari 2012
Cryo-terugplaatsing ICSI 3 gepland!
Vanmorgen naar Arnhem geweest voor de echo. En wat bleek? Mijn baarmoederslijm is al voldoende van dikte om de cryo-terugplaatsing te plannen!!!! Iets wat ik nog niet had verwacht, ik ging dan ook uit van het scenario van de vorige cryo-terugplaatsing en deze vond toen pas plaats op cylusdag 23 en er waren 2 echo's aan vooraf gegaan. Ik zou door het IVF-lab van Utrecht vanmiddag worden teruggebeld en van hen horen wanneer de datum van de terugplaatsing zuy zijn en per wanneer ik zou moeten starten met de Utrogestanbolletjes. Vanmiddag had ik ze aan de lijn, nadat ik al 2 telefoontjes van hen had gemist. De terugplaatsing staat gepland voor maandag 16 januari! Wowwwww!
Maar ondanks deze eerste positieve stap zijn we er nog niet. Mijn cryo's moeten nog wel goed het ontdooiproces doorkomen. Maandagochtend word ik tussen 10.00 en 12.00 uur gebeld en dan hoor ik of ze het ontdooiproces goed zijn doorgekomen en zo ja hoe laat ik dan de middag in Utrecht moet zijn. Dat worden stress volle uurtjes...
Ik ben ontzettend blij, maar de angst en spanning gaan nu toch ook wel toe slaan. Laat het asjeasjeasjeblief nu goed gaan met het ontdooiproces en laat ik asjeasjeasjeblief eind januari een positieve zwangerschapstest in handen mogen houden. Een beter verjaardagscadeautje kan ik mij niet wensen!
Monique
Maar ondanks deze eerste positieve stap zijn we er nog niet. Mijn cryo's moeten nog wel goed het ontdooiproces doorkomen. Maandagochtend word ik tussen 10.00 en 12.00 uur gebeld en dan hoor ik of ze het ontdooiproces goed zijn doorgekomen en zo ja hoe laat ik dan de middag in Utrecht moet zijn. Dat worden stress volle uurtjes...
Ik ben ontzettend blij, maar de angst en spanning gaan nu toch ook wel toe slaan. Laat het asjeasjeasjeblief nu goed gaan met het ontdooiproces en laat ik asjeasjeasjeblief eind januari een positieve zwangerschapstest in handen mogen houden. Een beter verjaardagscadeautje kan ik mij niet wensen!
Monique
woensdag 4 januari 2012
Time flies....
Tot mijn grote schrik zag ik dat het al bijna een maand geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Voor mijn gevoel was het niet zo lang geleden, maar blijkbaar toch.
Het niet doorgaan van de terugplaatsing eind 2011 heeft uiteindelijk wel een plekje gekregen, maar ik heb er best moeite mee gehad en flink wat tranen gelaten. Het had uiteindelijk ook zijn voordelen, zo heb ik op de kerstborrel van mijn werk het er maar van genomen en het is niet bij één borrel gebleven..... Maar gezellig was het wel!
En zo eindigde 2011 zonder dat mijn grootste wens in vervulling was gegaan en brak 2012 aan. En op de eerste dag van het nieuwe jaar brak mijn menstruatie door. Ik ben officieel begonnen aan de behandeling van mijn cryo-terugplaatsing! De eerste echo staat gepland op woensdag 11 januari.
De cryo-behandeling geeft mij weer hoop op de vervulling van mijn grootste wens, maar tevens geeft het mij ook angst. Als deze poging niet lukt is het echt over en uit en blijft Marijn enigst kind en komt er niet het zo gewilde broertje of zusje voor hem. Maar ik wil hier nu niet teveel bij stil staan. Ik ga me positief richten op de terugplaatsing en daarna zien we wel weer verder.
Monique
Het niet doorgaan van de terugplaatsing eind 2011 heeft uiteindelijk wel een plekje gekregen, maar ik heb er best moeite mee gehad en flink wat tranen gelaten. Het had uiteindelijk ook zijn voordelen, zo heb ik op de kerstborrel van mijn werk het er maar van genomen en het is niet bij één borrel gebleven..... Maar gezellig was het wel!
En zo eindigde 2011 zonder dat mijn grootste wens in vervulling was gegaan en brak 2012 aan. En op de eerste dag van het nieuwe jaar brak mijn menstruatie door. Ik ben officieel begonnen aan de behandeling van mijn cryo-terugplaatsing! De eerste echo staat gepland op woensdag 11 januari.
De cryo-behandeling geeft mij weer hoop op de vervulling van mijn grootste wens, maar tevens geeft het mij ook angst. Als deze poging niet lukt is het echt over en uit en blijft Marijn enigst kind en komt er niet het zo gewilde broertje of zusje voor hem. Maar ik wil hier nu niet teveel bij stil staan. Ik ga me positief richten op de terugplaatsing en daarna zien we wel weer verder.
Monique
Abonneren op:
Posts (Atom)