Ik zit op slot, letterlijk op slot. En daar schrik ik van, want zo ben ik niet en dat beangstigd mij. Ik heb nog steeds niet gehuild, terwijl de tranen mij wel hoog zitten. Zelfs de verschrikkelijke beelden uit Noorwegen, waar ik ontzettend om heb gehuild, heeft de dam niet doorbroken wat het mislukken van ICSI-2 betreft. Af en toe komt er een traan, maar daar blijft het dan wel bij.
Gisterenavond was ik heel even gebroken, uit het niets begon ik met grote uithalen te huilen. Het kwam vanuit mijn tenen en ik shakte door mijn hele lijf. Het heeft ongeveer 5 minuten geduurd en toen was het voorbij, mij uitgeput en met hoofdpijn achterlatend. Even had ik de hoop dat het slot gebroken was, maar helaas merkte ik vandaag dat ik met een lach rondloop, maar me zo niet voel. Daarnaast heb ik hoofdpijn, nekklachten en voelen mijn kaken verkrampt aan. Ik kan wel in woorden uitbrengen wat ik voel, maar het voelen zelf? Nee, dat kan ik even niet.
Monique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten